A estas alturas, Ribadeo está cheo. A festa do glamour atrae e as redes sociais énchense de testemuñas sobre traxes e postureo, sorrisos e tapeo, collidas a voleo das posibilidades amplas que hai a disposición. Hai que recoller testemuñas diversas para ver otro tipo de impacto no pobo e saír da sala de teatro no que se convirte.
As tres primeiras fotos son do aparcamento indiano. Dos haigas da época final á actualidade, variaron abondo as cousas. Entre elas, a forma e vistosidade dos medios de transporte e o seu número. E, en plena ocupación hostaleira, estas cousa fanse necesarias. E neste caso permiten ver despexado un lugar que varía a súa fisiognomía, por moito que nunha intelixente medida unha das construcións quedara cuberta e disimulada pola vexetación. Aparcamento permanente? aparcamento para a xente? Coido máis ben que aparcamento para turistas veraneantes, non contemplando outras necesidades.
Outro par de fotos, coa capela da Virxe do Camiño nun comezo de adecentamento dos seus muros, que faltos estaban, como se ve nelas, con humidades que preguntei ó operario que estaba a picar e parece que non se van corrixir. Non, non é para os indianos. É para Ribadeo. Pero comeza na época propia.
As dúas últimas fan un contraste entre elas e con outras anteriores. Na primeira, una muller vai á festa indiana mentras baldean as rúas.
Rúas que comezaron a baldearse hai uns días, para a xente de fóra, mentras outros días anteriores, moitos, sen turistas pero con movemento, os locais soportamos mexo e cochambre, mesmo cagadas, semanas e semanas sen limpar (como aquí, ou aquí… por ligar fotos suaves), nun episodio máis de xentrificación ‘á ribadense’.
