 |
| Recriminación a Fraga na USC. Imaxe libre, collida da Galipedia. |
PARADOXO DO GATOPARDISMO
Sempre mantiven que o Partido Popular, antes Alianza Popular, tería que terse chamado Partido Franquista esencialmente por ser un partido político fundado, á morte de ‘a carnada’, por sete dos seus ministros, ministros que estamparon as súas firmas, á beira da del, en arbitrarias sentenzas de morte; pero tamén por razón de que o seu caladeiro de votos atopábase entre os millóns de españois que tiñan colaborado, defendido e sustentado unha ditadura que nos provocou unha enorme brecha socioeconómica en relación aos países da nosa contorna. Brecha que, corenta e cinco anos logo da súa morte, aínda non superamos.
Cando por fin a palmou ‘o enxendro’, fíxoo convencido de que ‘todo quedaba atado e ben atado’, e non era unha elucubración dun vello chocho, nin moito menos, era unha convicción baseada en irrefutables feitos. Toda a oligarquía franquista xa ocupaba e seguiría ocupando as máis altas responsabilidades empresariais (ségueno facendo a día de hoxe). O sistema financeiro quedaba en mans dos seus fieis colaboradores, algún dos cales, os March e os Barrié (branqueados agora con altruístas fundacións), foran os financiadores do seu sanguento golpe de estado. Os membros do Poder Xudicial franquista pasaban en bloque a presidir os Tribunais Superiores, a Asemblea Nacional, o Constitucional, os xulgados de Primeira Instancia e todas as Fiscalías. Os medios de comunicación (radio e televisión), quedaban en mans de entusiastas falanxistas, e a prensa escrita: ABC, El Alcázar, YA, La Vanguardia Española, etc… presidida e controlada polos encargados de redactar os discursos franquistas, os fervorosos panexíricos e ao final as sentidas necrolóxicas. O exército quedaba baixo o mando dos seus fascistas xerais e as forzas da orde pública mandadas e constituídas por aqueles que, a porrazos ou a tiros, perseguían aos demandantes de liberdades aos que, unha vez detidos, torturaban nas súas comisarías na procura de perigosos demócratas, sendo recompensados, por semellantes ‘fazañas’, con pensionadas medallas. Para rematar, a Igrexa Católica, apaixoada colaboradora do xenocidio, seguía trasladando, desde os púlpitos das súas cristiás igrexas, as súas reaccionarias e rencorosas proclamas que lles reportaban, iso si, xugosos concordatos. O odio que aquel golpe de estado inoculou na metade dos españois (moi ben reflectido no libro ‘Uno de tantos. Cinco años a la sombra’ -autobiografía que reflicte o calvario polo que os fascistas ribadenses, algúns convertidos en asasinos, fixeron pasar a D. Gregorio Sanz-) non acabou, desgraciadamente, coa morte de ‘a sabandixa’. Hoxe, a pesar do perdón das vítimas ós seus verdugos, os herdeiros daqueles fascistas, que gobernan, lexislan, xulgan e forman opinión, seguen sementando o mesmo odio que os seus referentes sementaron naquelas terribles datas. Hoxe este partido, que fixo sobrados méritos para estar ilegalizado, segue negándolles aos descendientes das vítimas, o dereito que teñen a recuperar os seus restos. Hoxe o mal chamado Partido Popular segue sen condenar de facto o golpe de estado e a tétrica ditadura franquista (simularon facelo o 20/11/2002). Hoxe este partido, corrupto ata as cachas, segue negando a lexitimidade dun goberno elixido pola maioría da Cámara. Hoxe esta carcundia, que se acubilla baixo as ás da carroñera gaivota, segue utilizando políticamente os crimes de ETA, o atentado de Atocha, as armas de destrución masiva, os problemas territoriais… ata a terrible pandemia que nos asola. Non teñen escrúpulos, non teñen amor, non ten compaixón, non teñen vergoña. Seguen corroídos polo odio. Nunca perdoaron aos que perderon a súa facenda, a súa familia, a súa vida, loitando contra o fascismo. Nunca perdoaron aos que abogaban por elixir democráticamente a máis alta representación do Estado. Nunca perdoaron aos que perderon a guerra intentando gañar a liberdade. Si a facción máis dura desta dereita chegase ao poder volverían, sen dubidalo, a levarnos a aqueles terribles anos de purgas, de medo, de terror, de cárcere.
A tan modélica e cacareada transición española (o paso da ditadura á democracia) cuxo máximo exponente produciuse o 18 de novembro de 1976 coa aprobación no Congreso da Lei para a Reforma Política, data que pasou a ser coñecida e conmemorada como ‘a noite do harakiri das cortes franquistas’, non foi máis que a burda plasmación do paradoxo do gatopardismo: ‘se queremos que todo siga como está, necesitamos que todo cambie’. Meu dito, meu feito.
Asdo: Jorge Sampedro Reimúndez