Madrid – Ribadeo. Unha viaxe de ida e volta?

Moitas voltas teño dado sobre a (falta de) participación da xente en Ribadeo en diversas pequenas (ou grandes) cousas. Por eso teño desenvolto unha pequena teoría, se ben pouco contrastada. Aínda onte, falando cun amigo, saíu o tema. Para min, nun curto resume, houbo unha emigración a Madrid que para Ribadeo máis que para outros lugares, representou unha emigración cacique, unha emigración de xente pudinte a Madrid, coa creacón dun ‘cluster’ ribadense aló e extensión do antigo método do caciquismo fóra da vila, pasando a ter unha dependencia direita de Madrid máis que de Lugo. Deste xeito, tíñanse ‘contactos’ en Madrid máis eficientes que os de outros pobos, que tiñan caciques locais cun lugar máis abaixo na cadea de submisión (e de mando) e un menor contacto coa xente da capital. Esto produxo un relaxamento e un ata certo punto comprensible aumento de paciencia ó introducir a distancia das xestións no desenvolvemento xeral ó tempo que un maior pasotismo por ser máis difícil o contacto a outra moita xente con menos relacións. Esa viaxe de emigración retorna agora en certo xeito co ‘turismo residente’ que pretende unha certa estabilización turística coa segunda residencia.
Sumarizando, o facer trampas lonxe, fai máis doado a ocultación e máis dificultoso o control dende aquí, e que facilita unha pervivencia (aquí sería a eclosión coa segunda xeración) da cultura do pelotazo que fixo famosos a xente como Mario Conde, nun nivel máis pequeno, de pobo. Eso explicaría asemade unha transgresión de normas e o trasplante aquí e a acomodación fronte ó ‘pelotazo’ no urbanismo e outras acomodacións e transgresións como na ‘hostalería de copas’.
A foto, case repetición de algo que denunciei no blog hai máis dun ano e que non mellorou dende entón, a zona de maquinaria do auditorio, de ‘entrada libre’.