Unha voda en San Juan el Real. Outono
Vou de viaxe. Unha cidade. Un pouco de tempo.
Atopo unha voda en San Juan el Real mentres descanso coa equipaxe. En Oviedo nese momento non hai consigna no ferrocarril e está sen funcionar a da estación de autobuses.
Xente disfrazada comeza a dispoñerse fronte a min. Coido que, en xeral, autoconsiderada guapa; para min, ás veces como moito, estrambótica. Nese momento, fixen a comparación para min mesmo como a vista dun mendigo ó paso da xente máis común, pero disfrazados uns e outros e en lugar de acto social.
Preto, tamén outra xente que mira, espectadores esperando os noivos, que se resisten a saír, como -ocórreseme- se tiveran vergoña de enfrontarse á variopinta sociedade que lles espera fóra.
As conversas, animadas. As caras, sorrintes ou de circunstancias, non capturan a miña atención. Tampouco o vello pero impecable Cadillac que tamén espera, aparcado e con flores nas portas. Os petardos, xusto detrás de min, impactaron nos ouvidos, pero a máis do desagradable que resultou, nada máis. A música recibindo ós noivos á saída, o himno de Asturias e unha medio muiñeira, máis ou menos algo normal nestas situacións. Moitas fotos de móbil, aplausos, vivan los novios e semellantes, lume de bengala e demais. Chamar a atención, a voda como espectáculo no que os espectadores tamén participan. O conxunto, si, ese chamou a miña atención.
Preciosas e presuntuosas algunhas mulleres, e homes, algúns con traxes que os teñen envarados. E máis fotos, non só para os noivos, senón para as invitadas e parellas, diante dos músicos que supoño que non terán asinada ningunha cláusula de fotos, pero que ao menos lles servirán de propaganda. Algún traxe só o poñería como disfrace de antroido, sen poder responder o que representa se se me preguntara.
A noiva, cun vestido ‘non típico’ (que non atípico), branco cun suave ton marrón, non desentoa no ambiente. Escórreme, como espectador, a sensación a parvada graciosa para consumo interno que se respira. Pode que, se non fora espectador esterno, senón alguén participando da voda, os meus propios sentimentos sobre a voda -estivera ou non disfrazado- foran diferentes. Naturalmente, non o poderei saber: outra voda será ‘outra’, non ‘esta’. E esta antóllaseme particular, si…
Voume de alí contento de ter visto un espectáculo que me permitiu unha pequena reflexión e este comentario, gustárame ou non. Pero tamén contento de poder marchar sen máis a outro lugar máis tranquilo, si, pero tamén co que conecte máis, e sexa menos molesto para min, que esta voda guai na que me vin inmerso como espectador circunstancial. Unha voda que non é tanto cerimonia e sinatura dun contrato social, acto administrativo e método, como espectáculo pasaxeiro, por moito que poida ser celebrado como tradición de acto cívico, irrepetible.