Categoría: Sen categorizar

Acaban de ser os Goya e con elo, o conflito estoupou. As Bestas recibiu un total de nove galardóns acaparando a atención de todos. Pero non toda a atención é positiva, así pois, a rede inundouse de artigos de opinión nos que a comunidade galega se mostraba desencantada pola imaxe do rural que o filme reflectía.

n

Un galego ofendese con este filme porque está farto de que o traten de ignorante igualando o noso xentilicio con ser brutos. É unha ferida que carrexamos nos nosos corazóns e polo tanto a representación dun galego exhibindo tal nivel de violencia fainos removernos por dentro. Mais a arte ofende e cando nos ofendemos ten moito máis que ver con nós mesmos, con esa ferida aberta que xera inseguridades, que co que nos están a dicir.

n

No seu artigo para El Salto, a escritora Brigitte Vasallo, filla de galegos emigrados, atribuía esta visión distorsionada principalmente ao feito de que o director é madrileño. No seu artigo critica e compara esta obra coa tamén nomeada Alcarrás na que Carla Simón mostra outra perspectiva da invasión das enerxías renovables no rural.

n

O meu interese político e social levoume non só a seguir o traballo de Brigitte Vasallo, se non tamén a aprender moito dela. Acostumo a coincidir coa súa forma de ver o mundo e sobre todo coas súas preocupacións. É por iso que me centro na súa columna de opinión para expoñer a miña visión a pesares do difícil que me resulta ter que levarlle a contraria.

n

O debate ecolóxico

n

Vasallo focaliza a súa crítica no argumento dos filmes, é dicir, no impacto social e ecolóxico que a industria enerxética produce ao arrasar co campo por motivos económicos.

n

Alcarrás fai maior fincapé nos detalles que envolven a problemática das enerxías renovables no ambiente rural xa que lle dedica abundantes minutos de metraxe á destrución das hortas nas que se instalan as placas solares. Tamén se fai mención ás manifestacións que se organizan co motivo de esixir prezos dignos para os agricultores ou ás longas xornadas de traballo ás que se ven obrigados para poder manter a produción que se lle demanda. O único que lamento deste retrato é que semella acusar ao veciño cobizoso exculpando así a un sistema que é o verdadeiro culpable da destrución da natureza.

n

En As Bestas, despersonalízase a industria enerxética ao mostrala como un poder e non como un individuo concreto. Deste xeito conséguese amosar como dito poder manipula as clases baixas xerando graves conflitos na comunidade con moi pouco esforzo. Esta manipulación é especialmente relevante posto que é o que nos impide colectivizarnos, é o que debilita as comunidades e nos impulsa cara o individualismo.

n

Mentres que en Alcarrás se lle da un nome propio en As Bestas déixase o problema relegado ao sistema. Por un lado temos un filme que honra ás vítimas dunha inxustiza provocada por aqueles que explotan dende o alto dun sistema opresor e por outro temos unha demostración da vulnerabilidade da mente humana ante un sistema manipulador.

n

De cara a enfrontarse ao sistema e ao poderes opresivos, Alcarrás mostra o exemplo das protestas colectivas como expresión da frustración cidadá pero non ofrece alternativa algunha xa que acaba victimizando ao proletariado quen se ve desprovisto de toda axencia para actuar deixándolle como únicas posibilidades a queixa (que con frecuencia é ignorada) e a resignación tras a vitoria do poder capitalista.

n

En As Bestas non se ve esa loita ruidosa que tanto nos fai falta aínda que si ofrece unha alternativa representada pola aposta dun estilo de vida anticapitalista.

n

Hai quen critica que é o francés quen menciona o barbeito, como se un campesiño galego non soubese tal cousa. Mais nesa escena o francés non estaba a dar leccións de agricultura, se non que recalcaba a necesidade de renunciar a unha alta produción para respectar a nosa terra. A maior parte dos explotacións agrarias son conscientes de que o barbeito é a forma máis ecolóxica de coidar a terra, mais non titubean á hora de empregar químicos que lles permita aumentar a colleita, posto que neste mundo capitalista parvo é o que non usa as ferramentas das que dispón. Isto non o digo eu dende a distancia, isto téñollo eu escoitado a máis dun agricultor galego. O francés representa un tipo de persoa que decide renunciar a un estilo de vida para comungar cuns ideais concretos. A estas alturas non podemos ser inxenuos e pensar que podemos loitar contra o capitalismo sen renunciar a boa parte do estilo de vida que este fomentou. Iso non significa pasar fame e vivir con carencias, significa orientar a nosa existencia doutro xeito, algo que nos custa aceptar a todos pois o ser humano evita os cambios tanto como pode.

n

Vasallo di que “Sorogoyen denunciou o espolio eólico desprezando á xente que de verdade lle fai fronte” porque ela coñeceu o tema en profundidade grazas á Coordinadora do Macizo Central Ourensán, unha asociación que se desvive por protexer o territorio. É innegable que hai xente galega loitando e esa é unha fermosa imaxe dunha Galicia que resiste e se revela. Debemos celebrar e agradecer os esforzos destas persoas pero non podemos esquecer que en Galicia goberna o PP. Estamos a falar dunha maioría de votos que prefire unha Galicia neoliberal a unha Galicia verde. Poida que estea a sacar conclusións rápidas, mais non é iso sinal de que aínda que haxa xente galega concienciada tamén hai moita xente que vendería e vende o seus montes a calquera eléctrica interesada? Non é daquela necesario retratar o conflito veciñal que supón? Tal e como eu o vexo, a escolla dun francés é xustificada non só pola historia orixinal na que o filme se basea, se non porque a ignorancia deste personaxe dos códigos de comunicación culturais galegos é o perfecto punto de partida para mostrar a colisión destes puntos de vista tan polarizados.

n

Coincido coa escritora cando di que “non nos expulsaron os veciños salvaxes se non o capitalismo baixo a tutela franquista” xa que así o vexo representado en As Bestas, pois quen o representa mellor que un personaxe que claramente está enganado polo que lle parece que lle pode ofrecer o sistema (un taxi en Ourense, dicía) e que actúa coa actitude autoritaria propia do franquismo? Ou non eran os veciños fachas os que delataban aos republicanos?

n

O ingrediente emocional de todo debate

n

A película de Sorogoyen exhibe escenas violentas cunha épica que inspira moitas emocións no espectador. Estas escenas non son prato de bo gusto e moitos galegos non se senten identificados con elas. Mais o filme en si, non pretende transmitir tales situacións como se estas fosen o día a día da Galiza rural, ao fin e ao cabo, trátase dun mal veciño que lle complica a vida a todos. Ou non hai varias escenas nas que se mostra a xenerosidade e acolledora natureza dos galegos?

n

As Bestas condena a violencia ao mostrar o intento de resolver un conflito emocional coa palabra. E de novo, non me estou a referir só ao francés, se non a todos os outros personaxes que parecen ser ignorados por aqueles que temen ser identificados co rol representado por Luís Zahera.

n

No filme de Carla Simón, proxectase a realidade con distancia e sen xerar crítica ningunha sobre as dinámicas dos sistemas relacionais (neste caso unha familia) disfuncionais. Para un ollo experimentado ao que lle resulta sinxelo distinguir entre a toxicidade e o amor, Alcarrás pode ser unha película perfecta para manter unha interesante conversa post-visionado.

n

Non obstante, no caso do espectador envolto en relacións tóxicas e por tanto incapaz de ver a diferencia entre uns comportamentos e outros, Alcarrás non lle proporciona punto de referencia ao que agarrarse. Encadrado na situación destes receptores, o filme corre o risco de normalizar ditos comportamentos ao xustificar a figura dun pai que ignora e agrede aos seus familiares por estar victimizado no contexto du sistema capitalista que trata de roubarlle o seu estilo de vida.

n

n

Que vivas unha inxustiza non xustifica a violencia contra a túa propia familia. Ningún trauma debería converter o narcisismo en xustificable.

n

n

Esta proxección sen guía da realidade semella lexitimar a violencia cando mostra sen consecuencias o ataque no que un home lle rompe dúas costelas a outro. Non hay conversación que permita unha resolución sá do conflito, non hai arrepentimento xa que durante todo o filme se acepta a incapacidade deste home para lidar coas súas emocións. E non é que esta falta de regulación emocional quede relegada a el, non, de feito vese como a neglixencia e o abuso tamén forman parte da personalidade da nai quen non sostén nin unha soa conversa cos seus descendentes que non sexa para criticar ou censurar á súa filla ou para soltarlle un sopapo ao seu fillo sen cuestionar a causa do seu comportamento errático.

n

E é o feito de que todos estes comportamentos ocorran sen contraposición algunha o que me incomoda desta película. Dígoo pola miña propia experiencia, por ter eu sido unha desas persoas incapaces de ver a violencia subxacente no ambiente que me rodeaba e nas producións culturais que non o sinalan ao precisar xustificar o abuso que eu sufría. Non é que iso a faga menos obra de arte, por suposto que non. É sen dúbida unha obra realista e obxectiva co valor que iso implica. Agora ben, é unha obra que se pretendía ter algún carácter didáctico ou pedagóxico, non o ten.

n

Aquí gustaríame mencionar La última primavera (2020) de Isabel Lamberti, un filme que recibiu moita menos atención ca estes que estamos a tratar e que reflexa a importancia da regulación emocional nos momentos máis difíciles. Esta produción de Lamberti co-escrita con Lenina Ungari conta como os veciños da Cañada Real ás aforas de Madrid son expulsados das súas casas ao estar construídas en terreos que non posuían. Neste filme combínase a denuncia social (persoas sen recursos a quen o sistema lle quere quitar ata a dignidade) cunha profundización moi enriquecedora das relacións persoais. Os protagonistas son persoas de mínimos estudos e escasos libros na casa, pero que posúen moita educación. Unha educación que xira arredor do apoio mutuo e a compaixón, que se transmite co contacto humano honesto e que conforma as bases dunha boa saúde mental.

n

Entendo que non todo o mundo estará de acordo, mais non podo velo doutro xeito. A loita social que vencerá as monstruosidades deste sistema ha de pasar polo filtro emocional pois os bos ideais sempre son susceptibles de se converter en cazas de bruxas cando estes son liderados por impulsos reaccionarios ante unha dor mal xestionada.

n

O rural adáptase perfectamente a esta discusión porque a proximidade coa natureza e ese pasar lento do tempo propio do campo, son as características que lle permiten a estes directores atopar un escenario non só fermoso pero exiguo de ruído no que tratar asuntos tan complexos como os traumas e a sobrecarga emocional.

n

As mulleres e os seus diálogos

n

Parece que a visión que se dá das mulleres en As Bestas tamén xera opinións encontradas, ou máis ben a frase que Dénis Menochet dixo ao recoller o seu Goya: “é a homenaxe á forza do amor das mulleres fronte á tolería dos homes”.

n

Con esta frase poderías imaxinar que as mulleres se mostran pacientes e compracentes, cando é todo o contrario. Non son mulleres que aman mentres calan, son mulleres que teñen unha das mellores conversacións interxeracionais que viu o cine. Para min foi especialmente poderosa a perspectiva que se ofreceu ao poñer en contraposición a unha muller totalmente autónoma e que sabía o que facía discutindo coa súa filla quen sufría por ver a súa nai padecendo ao mesmo tempo que temía a súa caída na loucura.

n

Son as conversas o que máis boto en falta na obra de Carla Simón a quen debemos agradecer por nos agasallar coa interpretación de cantigas tradicionais cheas de historia e conseguir plasmar eses típicos comentarios das relacións disfuncionais, pero que deixou esquecida a antítese de opinións coa que, considero, debemos tratar ao adentrarnos nestes debates.

n

Que me ofende de este debate?

n

Xa vos falei das feridas polas que creo As Bestas ofende a moitos galegos. Agora tócame revelar as miñas propias feridas que me impulsaron a escribir este artigo ao sentirme invisibilizada, e dalgún xeito tamén ofendida.

n

Din que As Bestas é unha imaxe desfiguradora da xente do rural. Quero pensar que iso é así. É máis, sei que iso é así. Pero cando insisten en que os personaxes que se ven no filme non se necesitan representar máis no cine faime sentir que están a negar a miña existencia.

n

Esta película conta unha historia que sucedeu cando eu estaba medrando, tería uns catorce ou quince anos. Eu medrei sendo arrastrada a eses bares nos que os vasos de alcol se beben como grolos únicos de elixir. Medrei escoitando esas conversas, eses tons ameazantes, eses berros. Un pode pensar que é só cousa da miña experiencia, mais nos bares hai xente de todas as casas. Non digo que sexa unha realidade única do mundo rural, e tampouco era a única experiencia que se vivía no pobo, tamén existían os que non pasaban polo bar máis que en días de celebración.

n

É obvio que a violencia non é única de Galicia posto que no filme de Alcarrás sofren do mesmo mal aínda que ninguén morra no camiño. Pero é que son eses nenos ignorados, esas nenas criticadas, eses aos que menosprezaron e berraron mentres tiñan que ser educados os que medran para converterse en presas da indefensión aprendida ou en autores de crimes violentos. Son os que máis adiante se deixan levar pola cobiza e as ansias de ambición para así esquecer o pequenos que lles fixeron sentir.

Prométocho, ruliña, pasar pasará.
nCando libres o teu peito de todo mal,
nos pesadelos minguarán
ne os días mellorarán;
npois sempre nel o teu corazón se agochará.
nÉ o seu refuxio, o seu leito,
ne del non o podes desencaixar.
nCoida o teu corpo como o fai o lacazán
nporque sen descanso ninguén se pode curar.
nXa te aviso, has de dubidar
ndo teu valor persoal,
ndas túas decisións,
ne do teu camiño vital.
nE aínda que che recomendo escoitar,
ntamén che digo que por ti
nhas de comezar
npois se escoitas demasiado aos demais
npódeste confundir aínda máis.
nE esas voces que che están a falar
ndía e noite se parar
nson as sombras dun pasado
nque por sorte ficou atrás.
nAsí que do mesmo xeito que as ondas do mar,
nobsérvaas e logo déixaas pasar.
nSon recordos que non debes deixar de lembrar
npero tamén son dos que te poden torturar.
nE xa sabemos que a tortura te pode matar.
nNon o fixo aínda pero a tempo está.
nNon te culpes polas almas que tiveches que abandonar
nporque tampouco eran a túa responsabilidá.
nA culpa é rápida ao nos infectar
ne pouca é a menciña que se pode empregar,
npor iso unha dieta baixa niso de se fustiagar
né a única recomendación de verdá.
nEsquece as crenzas que che fan tanto mal
ne colle as novas que che fan cicatrizar.
nÉ un camiño longo, non vaias pensar,
nmais é un sendeiro que merece o teu pisar.
nXa verás como o vas a desfrutar
nunha vez que de ti non te poidas olvidar.
nPolo de agora non te has de preocupar
nse o que queres é avanzar
ne nun futuro a outros apoiar.
nA única urxente e certa necesidá
né a de ti mesma coidar.

Cres que recoñecerías un okupa se o vises?

n

Os okupas poden ter un aspecto diferente. Hoxe en día, son case unha especie distinta debido á súa forma de vivir. Evolucionaron de maneira moi allea á nosa e podemos observar tales adaptacións no seu comportamento. A súa característica máis vistosa é que afrontan a incerteza moito mellor. Iso é a selección natural xogando a súa man. Non se molestarían con ningunha absurda póliza que asegure o seu futuro aínda que a puidesen pagar. En cambio, viven día a día, gozando de luxos como son a comida barata e a auga potable. Polo que parece non evolucionaron o suficiente así que aínda teñen que facer fronte á necesidade primaria de abrigo, e é por iso que as nosas especies entran en conflito.

n

n

“Tememos as cousas en proporción á nosa ignorancia das mesmas”.
n— Christian Nestell Bovee

n

n

Hai pouco descubrín que no estranxeiro a xente sabe infinitamente máis sobre o problema dos okupas que hai en España ca podes saber ti. O tema xurdiu nunhas cantas discusións con amigos internacionais e, sen dúbida, grazas ás noticias, os meus interlocutores estaban totalmente ao día sobre o asunto coñecendo os pormenores de como o noso sistema económico non afecta en absoluto ao acceso á vivenda.

n

Preocupeime especialmente cando me falaron das espantosas experiencias que teñen as grandes empresas inmobiliarias. Os meus amigos estaban pensando en comprar unha casa e acabaron rexeitando a idea por mor dos okupas! O feito de que non poidan mudarse a España porque non saben castelán e atopar alí un traballo que pague unha hipoteca é case imposible non tivo nada que ver coa súa inesperada decisión de quedarse onde están. O caso é que o tema me infundiu curiosidade e decidín escribir un artigo a pesares do bo traballo de difusión que fan os grandes medios españois.

n

Os okupas son un inconveniente desagradable para aqueles que posúen tanta propiedade que a deixan abandonada durante anos. Imaxina o horrible que un se debe sentir cando se lembra de reformar aquel piso que deixou baleirondurante cinco anos á espera de que subisen os prezos; e de súpeto descobre que unha familia de status social inferior, por desencantamento coa gran selección de vivendas sociais dignas que posúe o noso país, estivo creando alí o seu fogar. Que desesperación!

n

Hai quen di que se está a estender un insá desexo por converternos en ricos, mais o certo é que a xente só quere acumular o exclusivamente necesario para sobrevivir uns cantos séculos no caso de que algo saia mal e se forme unha pequena brecha na nosa forte rede de protección social.

n

Todo este problema dos okupas engádese a ese lexítimo sentimento de cobiza incrementando a angustia dos máis privilexiados. Partimos dun tenebroso porto privado para deixarnos guiar por un necio compás que nos mostra o inxusto que pode ser o mundo se non tomamos todas as precaucións que uns experimentados caciques nos ofrecen. E no que se refire á vivenda, como non van saltar todas as alarmas?! Quen non faría o que fose para evitar perder o seu dereito a todo un negocio de teitos dignos ante un miserable espécime de okupa?!

n

n

“O pensamento non vencerá o medo, senón a acción”.
n— W. Clemente Stone

n

n

A maioría da xente non é consciente deste feito, pero cando tes medo o mellor non é calmar as túas preocupacións infundadas antes de facer algo ao respecto porque se non tomas precaucións aleatorias baseadas nos teus impulsos emocionais, podes acabar quedando en ridículo e lamentándoo. Ademais, se hai algo máis suculento na vida que unha sensación de seguridade é aquilo de semellar intelixente.

n

E así mesmo o saben as compañías de seguridade e aseguradoras do fogar que tratan de manternos ben informados. Chaman á túa porta xusto despois das noticias da mañá ou mentres les impulsivamente no teléfono (o teu catastrofista electrónico persoal). Daquela, xa viches moitos dos seus anuncios na televisión. Nas revistas tamén. Nas redes sociais, posiblemente. E se me fas apostar, diría que na radio. “Vas de vacacións? Pode que non teñas casa cando volvas!”

n

Ao principio, poida que penses que están reaccionando desmedidamente, pero despois duns cantos meses coa mesma mensaxe petando na túa materia gris finalmente aceptas que, se existen tales anuncios, debe haber unha boa razónnpara iso. Polo que sabes, nunca se emitiron mentiras e estafas pola televisión. E cando por fin cruzan a túa porta para unha rápida charla informativa na que esaxeran e fabrican aterradoras historias personalizadas para o teu gusto particular, a túa avoa-fráxil interior comeza finalmente a tomalas en serio.

n

n

“O único que temos que temer é o propio medo”.n— Franklin D. Roosevelt

n

n

Por iso os medios prestan tanta atención aos okupas, porque se preocupan pola xente e os seus sentimentos máis profundos. Nunca tiveron unha axenda privada na que o seu obxectivo sexa vender a maior cantidade de publicidade posible. Por suposto que non!

n

Pero xa sabes, son humanos e como tal cometen erros, así que inventan aínda máis historias tan orixinais como que unha anciá sae a facer a compra e volve a unha casa okupada. E como son falibles escápaselles o detalle de que nese caso, nin sequera falamos de okupas senón de entrada forzada, algo que a policía o manexa inmediatamente e sen facer case preguntas. Esquecen inocentemente que para considerar unha vivenda okupada ten que estar previamente desocupada e ninguén debe vivir alí (incluídas asnsegundas residencias).

n

Tampouco din que a gran maioría das vivendas okupadas son propiedade de bancos e empresas de fondos de investimento inmobiliario porque, se o fan, corren o risco de ter que mencionar que eses bancos foron rescatados con cartos públicos durante a crise de 2008 sen repercusión positiva para a poboación xa empobrecida. Eles quedaron co diñeiro porque non se decataran que o recibiran para solucionar o lío que montaran. Logo, tamén se levaron aqueles pisos que custaban moitísimo para o buscador de vivenda común pero que para eles resultaron gratuítos porque a xente máis afectada pola crise non ten que ser necesariamente a que máis axuda reciba. E como non tiñan tanto sobriño para tanto piso acabaron vendendo boa parte deles por unha miseria a fondos de investimento inmobiliario como Blackstone ou Blackrock. Todo foi un golpe de mala sorte e un desentendemento que a poboación non sabería comprender polo que evitan comentar o asunto. Como poderían os grandes medios mencionar os nomes dos seus ben queridos amigos xunto a tal escándalo?

n

E é que é moito mellor para o negocio da información iso de crear demanda para os seus clientes de publicidade que informar sobre calquera tipo de crise real que está a suceder. Sobre todo se esas crises teñen unha estreita relación coa mala xestión dos partidos políticos que financian o seu prezado negocio. Ou queres que centos de xornalistas explotados perdan o seu traballo por culpa dun editor xefe honesto? Non o creo…

n

n

“A vida é o que pasa mentres te preocupas polos okupas que poden entrar nun piso que non tes durante as vacacións que non podes pagar.”
n— graffiti nas rúas de Madrid

n

n

Así que esta é a situación en España, a xente está incriblemente ocupada preocupándose de que usurpen a súa casa para que logo veñan os europeitos con que hai que falar de como se está a remodelar o sistema de saúde ou de que falsas promesas do rap sigan en incómodos hoteis institucionais por cantar unha canción terriblemente escrita ou de que a familia real española siga engadindo peripecias aos seus diarios persoais coa bendición da xustiza. E logo atrévense a dicir que os españois somos preguiceiros! Somos uns preocupados frenéticos!

n

Algúns verán isto como un problema endémico do noso país. Un tema que afecta a un dos denominados “PIGS” (tamén coñecido como Portugal, Italia, Grecia e España) porque as economías mal xestionadas tenden a vernconsecuencias ao longo prazo como cidadáns converténdose nunha especie totalmente nova que vive excelentemente ben na incerteza. Pero advírtovos como o fai unha compañía de seguros. Este é un problema sistémiconque todos teremos que afrontar nalgún momento.

n

n

“A xente non ocupa porque si, a xente quere pagar o aluguer, quere pagar a luz, a auga, quere vivir tranquila. Ocupar é vivir nun estado de alarma permanente, sen saber cando van vir a desaloxarte, sen saber cando un grupo de paramilitares virá á túa casa a ameazarte. Realmente non é unhansituación cómoda como algunhas persoas queren demostrar, é todo o contrario".
n— Lucía Delgado (portavoz da Plataforma de Afectados polas Hipotecas)

n

n

Se afondamos no “problema dos okupas” chegamos a algunhas cuestións sociais menores, moito menos interesantes para a xente común que algunhas casas usurpadas. Como xornalista, un sempre debe escoller os temasnmáis relevantes para os seus lectores (como é o caso dos okupas) pero se tes algún recuncho baleiro no teu xornal podes enchelo con titulares bastante sensacionalistas:

n

• Exclusión residencial ou como un é rexeitado como inquilino, non por mor da súa herdanza xenética, nacionalidade ou condición sexual, se non porque ese a min non mo metes na casa!

n

• Infravivendas ou como os grandes capitais acumulan inmobles para que non importe a onde vaias sempre poidas arrendar un apartamento do Santander!

n

• Prezos de alugamento abusivos e a odisea de profesionais de baixo e alto nivel educativo atopar un pisiño de solteiro co soldo dun bolseiro!

n

• Desahucios: a última tendencia en educación social opresiva dirixida tanto a adultos como á infancia indefensa!

n

• Gentrificación ou como expulsamos aos baristas dos seus barrios residenciais pobres para convertelos en barrios máis modernos nos que tomar un Pumpkin Late sen saber o que iso leva dentro!

n

Pero ti e máis eu sabemos que todos estes temas son para persoas ás que lles gusta queixarse durante todo o día e aínda non coñeceron a arte do pensamento positivo. O futuro espéranos e non debemos perder ontempo con discusións baleiras sobre como poden 8.000 millóns de persoas sobrevivir nun anaco de rocha enfadada que está sacudindo os seus parasitos a golpe de sequías e inundacións. A resposta a iso é doada. Simplemente precisamos un pouquiño de orde e malversación para poder crear a nosa sociedade perfectamente sostible.

n

Temos moitos manuais de ciencia ficción que explican en detalle como arrebatarlle a vontade á xente e crear unha sociedade na que non escoitemos queixas, só algún berro que outro dun suicida ao caer. Pero a verdadeira pregunta é: Como chegamos a ela partindo da sociedade que xa temos? Como logramos ese futuro utópico?

n

n

“A forma máis eficaz de destruír a xente é negar e borrar a súa propia comprensión da súa historia”.
n— George Orwell

n

n

En primeiro lugar, evitaremos dirixir calquera esforzo á mellora do parque de vivendas sociais xa que isto nos dará a oportunidade de aumentar os prezos á nosa vontade. Neste punto, temos que manternos fortes porque hai quen esixirá regulación. Non queremos tal cousa porque iso limitaría a nosa capacidade de abusar financeiramente tanto dos inquilinos como dos compradores.

n

Se logramos controlar a situación teremos o escenario perfecto para ampliar a duración da hipoteca media ata polo menos 30 anos e así poderemos cobrar uns intereses cada vez máis altos. Neste período de inflación non hai que subir os soldos xa que iso permitiría aos cidadáns seguir cos seus pagamentos e, polo tanto, non deixarían de pagar as súas débedas.

n

Despois duns anos de loita, teremos unha posición bastante avanzada para a negociación. A xente estará sufrindo terriblemente, sen podernpagar as súas hipotecas e coa fame chamando ás súas portas. Os niveis de pobreza poden aumentar enchendo as rúas coa desagradable imaxe da miseria humana, pero tamén é o momento de boas novas: Comezan a tempada de desahucios!

n

Agora ben, aquí temos dúas caras da mesma moeda. Por unha banda, os grandes capitalistas poderán comprar bens inmobles moi baratos. De feito, os bancos poderán quedarse con miles de casas e, a maiores, os intereses xa pagados por un diñeiro que prestaron pero que realmente nunca tiveron. Por outra banda, non tan agradable, a xente sairá á rúa a protestar innecesariamente por temas que non nos preocupan aos pensadores positivistas e se cadra os albergues públicos estarán ateigados de familias que empregarán a súa situación de desamparo para infundir empatía e compaixón na poboación. E se iso xa non pinta moi ben, o peor de todo, é que os okupas entrarán en edificios baldeiros e sen usar coa pretensión de reformalos para posteriormente utilizalos como residencia principal e única. Indignante, non si?

n

Máis debes ter paciencia! Ten en conta que este é o momento máis difícil para un cobizoso investidor financeiro construíndo unha sociedade triste enmediocre coa menor creatividade posible. É difícil enfrontarse ao feito de que despois de estar dilixentemente sentados durante horas nun elegante restaurante escoitando tediosas conversas superficiais e engulindo insípido viño de 200 euros a botella mentres subornamos ao político correcto, aínda por riba temos que presenciar como un desagradecido traballador sen fogar de Amazon, despois dunha absurda xornada laboral, se atreve a desafiar o sistema e atopar unha casa para a súa familia tirando todos os nosos esforzos pola fiestra.

n

Afortunadamente, isto só ocorre en menos do 0,5% do parque total de vivendas, e as autoridades apóiannos constantemente con toda a esaxerada violencia que poida ser necesaria. En xeral, a xente achanta e e as súas rabechas non nos afectan moito. Polo tanto, aínda que é unha incómoda dor de cabeza, paga a pena o tempo empregado.

n

Con estes sinxelos pasos, cada día achegámonos a unha utopía que só convén a uns poucos. O truco é asegurarnos de que somos un deles. Quizais non naceses nunha familia rica e polo tanto non tes capital que investir en vivenda, pero sempre podes construír unha empresa de tecnoloxía no garaxe dos teus pais, se é que o teñen, e logo só precisas unhas cantas ideas pouco comúns e revolucionarias que te catapulten á cima da pirámide económica. Unha vez que esteas alí, só tes que seguir estes pasos e non esquezas cubrir o teu “Diario da cobiza” todas as mañás para obter un resultado máis exitoso.

n

A modo de conclusión…

n

Se non estás de acordo co meu sabio consello, sempre podes politizarte e comezar a tomar partido en cuestións que non che afectan no momento presente pero que poden moldear o teu futuro. Podes malgastar o teu diñeiro apoiando medios independentes que che proporcionen noticias máis útiles e obxectivas. Mais non recomendo esta opción porque require moita lectura e estraga moitos praceres pouco éticos que antes non te cuestionabas.

n

Pode poñer o teu mundo patas arriba e incluso podes descubrir que o teu mellor amigo é un idiota integral. Tamén podes darte conta de que non tiñas razón todo o tempo e deprimirte pola enorme cantidade de coñecemento que nunca adquirirás. Ademais, coma se dun feitizo se tratara, sentiraste atraído a vivir con máis tranquilidade e enfrontaraste á realidade dun xeito que nunca experimentaches.

n

Se decides tomar este camiño debes saber que hai unha lista infinita de terribles consecuencias que marcarán o teu futuro e unha única que pode resultar beneficiosa: a sabedoría.

n

Boa sorte coa túa elección.

n

n

“A nosa paixón por aprender… é a nosa ferramenta para sobrevivir”.
n—Carl Sagan.

n

n

Links para aqueles que decidan seguir o mal camiño

n

As catro historias de persoas que se viron obrigadas a converterse no que os medios chaman “okupas”.
nLas otras caras de la okupación

n

Plataforma de Afectados por la Hipoteca
nPAH

n

Minuesa: Una Okupación Con Historia (1988~1994)

n

Pasas as páxinas sen as reflexionar,
ncomo quen volve a comer despois de xantar.
nNon é o saber o que andas a buscar,
né o pasar das horas sen pensar.

n

---

n

Tampouco diso podes falar
npois semella que é molestar.
nQuéixanse de que calada queres ficar
npero tampouco se paran a escoitar.

n

Pensan saber o que estás a pasar
nmais eles non o tiveron que experimentar.
nComparan a túa reacción coa súa forma de actuar
nporque non comprenden canto tiveches que agochar.

n

---

n

O que eles non saben nin saberán
né que ti estás a aprender a respirar
nsen ter medo e sen te fatigar.
nUnha lección dura de asimilar
npois pasaron moito tempo a te afogar.

n

Por iso agora doe ao inspirar,
nao aguantar o aire e ao expirar.
nPorque todo iso que viviches non era normal.
nMais non te deixes desesperar
nporque o tempo te ha de axudar.

n

---

n

Escribe as túas penas cando non as poidas contar
ne sé sincera ao comunicar.
nLeva moito tempo iso de se sandar
npero a dor nunca se debe ignorar.

n

E se algún día xa non podes máis,
naperta con forza a miña man.

n

---

Foto feita pola autora nunha fraga dos Países Baixos

n

O meu trauma non o perpetuou só unha familia. Tamén un pobo. Centos de persoas que normalizan a violencia verbal como se eso fose o seu único mecanismo de defensa, abusar dos demais antes de que abusen de ti.

n

Acéptase como lexítimo e ignóranse todos aqueles comportamentos sans que che permiten poñer límites e expresar as túas emocións con liberdade. A ignorancia é un virus que se transmite a idades moi temperás e que non se pode combater co sistema inmunitario tal e como se nace. Precísanse vacinas, repeticións e mesmo hábitos saudables de hixiene que reduzan a exposición a ese virus, a ignorancia tornada violencia.

n

Non é cousa de homes, nin de mulleres, pois contáxiase do mesmo xeito. As manifestacións si son distintas dependendo do sexo pero as consecuencias moi parecidas.

n

Combater esta epidemia é o derradeiro reto do ser humano.

Lucía Ferro: “Ser enfermeira fíxome absorber moito coñecemento útil para escribir”

n

Así é o títular da entrevista que me fixeron para o Xornal Da Mariña.

n

Aquí vos deixo o enlace para que poidades “bichear” 😉

n

nn

Hai profesores que sen sabelo inspiraronte máis do que parecía posible. Suso F. Acevedo, quen mantén o blog El toupo que fuza, foi para min un desdes. Un profesor que sabía que libros recomendar, sabía darche liberdade para explorar as túas fortalezas e presionábate o suficiente para que non te deixases de esforzar. Teno un bo recordo das súas clases e por iso faime especial ilusión que se animase a ler a miña novela.

n

Aquí vos deixo a súa crítica

Hoxe en día, nun ano tan complicado como o 2020, a relaxación é o ben máis prezado. Ás veces obsesionámonos tanto con traballar que esquecemos esa parte do noso ser que precisa unha atención especial. Pensamos que se traballamos e alcanzamos certas metas chegará un día no que todo terá sentido. O problema é que a vida non ten sentido, ou polo menos non ten máis sentido que aquel que lle queiramos dar. Existen todo tipo de opinións sobre como levar o día a día. Existen relixións e cultos nos que xa che dan o plan feito. Existen filósofos con teorías para todo. E aínda así seguimos inmersos na escuridade en busca diso que funcione para nós. Coma se fose maxia.

n

Eu teño unha teoría moi sinxela que vou a compartir convos por se a alguén lle serve. Trátase de centrarte no día a día. Escoller unha serie de actividades que che dean placer e con elas crear unha rutina semanal. Todos os días un pouco de exercicio e comer sano acorde aos requerimentos dietéticos que este che supoña. Logo buscar esa actividade ou emprego que che faga pasar as horas. E por último consumir cultura, como por exemplo o cinema ou os libros.

n

n

Ama a túa rutina e amarás a túa vida.

n

n

Ás veces non é suficiente con iso e é preciso traballar un pouco máis os sentimentos. Ese é un aspecto da miña personalidade que estou a modificar pero entretanto cóntovos as miñas pescudas. Para a regulación das emocións existen moitos métodos mais hoxe só vou a falar do midfulness, en concreto dos cadernos de mindfulness. Trátase dun caderno calquera que se dedica a un mesmo, á nosa propia alma, poderíase dicir. É coma un diario pero con preguntas que se responden cada día. Aquí tedes un exemplo.

n

n
1. Que vas facer hoxe que non só te beneficiará a ti se non que aporta a esta sociedade ou á natureza?

n

2. Agradece algo que xa está na túa vida.

n

3. Que sentimentos te incomodan e deberías traballar con meditación ou terapia?

n

4. Tes algunha dor corporal? A que se debe? Como podes solucionalo?

n

5. Pensa no día de onte e lembra o momento que máis desfrutache.

n

6. Pensa no día de hoxe e naquelas cousas que desexas facer porque simplemente te fan feliz.

n

7. Lánzate un sorriso a ti mesma. Fai un pequeno debuxo e exprésate sen prexuízos.

n

n

E o máis importante de todo é lembrar que

n

n

O FUTURO É INCERTO

n

n

nn

Para comezar vou a desculparme con aquelas persoas que se sintan ofendidas ou que non desexasen que esta historia fose publicada. Non a escribín en procura de xustiza, xa é tarde para elo. Sae da culpa que tantos anos arrastrei por non ter podido salvar a meus pais. É simplemente un reclamo da miña existencia. Só busco liberar o meu pensamento para deixar de sufrir por dentro. Así que perdón se a miña liberdade che produce dano, esa non é a miña intención.

n

Se queredes sentir o mesmo ca min:nn

n

Teño trece anos. É venres. Miña nai, enferma de cancro séntese con ganas de vivir. Miña irmá e máis eu somos felices véndoa desfrutar da vida como nunca antes fixera. Saímos a tomalos viños. Esa xa é a rutina habitual de papá. Cada tarde, sobre as sete, comeza a dar voltas inquietamente pola aira. Hai algo que lle falta, algo que o desasosega. Mamá ponse a saia vermella que tanto a favorece. Eu quero axudala e intento peitear a súa perruca. Non o consigo facer ben así que pídolle axuda a miña irmá. Ela, de mala gana, ensíname de tódolos xeitos. Mamá está fermosa. A perruca está acabada de peitear e os beizos locen unha cor granate que parece darlle forzas. Séntese feliz. Finalmente marchamos os catro no noso novo Seat Ibiza de segunda man.nTomar os viños trátase de facer unha ruta polos diferentes bares do municipio. En cada local tómase un viño e os amigos invitan a outro. Desa maneira pronto pérdela conta ata que chega a media noite e te atopas no último bar esperando a tan soada derradeira.

n

Papá está borracho. Non é novidade para ninguén. Mamá non o está, o alcohol non é compatible con o tratamento que está a tomar. Aínda que a veces parece que lle gustaría poder beber para soportar mellor o sufrimento que lle provoca que meu pai se entregue ao alcohol máis que a si mesmo. Eu tamén sinto vergoña, non quero estar alí, non desa maneira. Busco a miña irmá coa mirada. Ela tamén está incómoda pero finxe darlle todo igual. Non sei se é para anoxar a meu pai ou para imitar a valentía de miña nai. Non me tranquiliza. Miro ao meu arredor tratando de atopar unha solución á situación. Quero axudar, quero coidar de mamá.

n

Todo o mundo no bar sabe o que está a ocorrer. Algúns intentan axudar. Veña matachín, que mañá é outro día. Escoita á túa muller, oh, que nós tamén marchamos, non vés que xa non hai para onde ir? Non, amigo, non che poño máis viño que xa che da que facer aguantar a copa.

n

Outros rin as súas gracias ou fican mirando dende un recuncho. Ten moito vicio pero non lle fai mal a ninguén. Hainos moito peores.

n

Mamá empregou a súa pose máis autoritaria, miña irmá fixo uso do seu inconformismo innato que nunca o deixaba indiferente e eu saquei a miña mellor interpretación de nena inofensiva que sempre o calmaba. Non sei como pero papá camiña cara o coche e tras uns cantos xogos remata por darlle as chaves do coche a miña nai. El entra no asento traseiro do coche e eu canda el para mantelo tranquilo. Miña irmá ocúpase de manexar a ansiedade que miña nai sofre cada vez que ten o volante entre as mans: recórdalle que a pesares de ter un accidente cando era máis nova sabe perfectamente conducir.

n

Por fin, na casa. Onde se supón que eu me debería sentir segura. Abrimos a porta da entrada e acompañamos ao borracho ata a cociña. O corredor da casa é amplo pero el vai tocando ambas paredes. Déixase caer sobre a cadeira máis próxima á cociña de leña. Eu temo que caia e que volvamos a ter que ir a urxencias coma a última vez. Houbo sorte. Mamá ofrécelle sopa de cocido. Ela sabe que é a preferida de papá e por iso a miúdo a deixa preparada. Papá acepta fretando as mans e cun sorriso. Todas temos a esperanza de que o calmará o suficiente como para que lle entre o sono. Namentres miña irmá acende o lume e eu doulle conversa. A maioría das veces non estou de acordo co que me di, pero eu sempre lle dou a razón. Se quere esbardallar sobre algunha persoa eu falo mal dela. O mellor sempre é levar o tema á política. Aí el pode liberar enerxía sen que ninguén en concreto sexa o seu obxectivo. Mais hoxe está doente. Sen rematar o prato de sopa érguese e comeza a rexistrar o bolso de miña nai o cal colga dunha cadeira. Mamá pregúntalle que busca. Non contesta, ela xa o sabe e el sabe que ela xa o sabe. É o mesmo xogo de sempre. Onde están as chaves do coche? Voume.

n

Non importa cantas veces lle expliques que non está en condicións de conducir. Tampouco o vas a convencer con iso de que seguro que está pechado. Cando papá estaba borracho só se trataba dunha cousa: levar a contraria. E mamá non ía a darlle as chaves do coche para que se fose matar por aí, a el e a sabe deus quen máis. Como consecuencia papá comeza a soltar comentarios ofensivos. Non lle chama puta a ninguén porque sabe que non lle funciona. Dinos cousas desapiadadas que saiba que nos vaia a facer reaccionar. A ver cando te casas e deixas de darme a lata. Aquí faise o que eu diga que para iso son o home. E ti que cres que me vas a facer se es unha nena pequena, se quero mátote dun golpe. Estaba claro que papá quería irse. El sabía que nos estaba a facer dano. Aínda así mamá quere que se quede para poder coidalo. E aínda así mamá non lle da as chaves porque teme que teña outro accidente e que esta vez morra alguén. Papá goza do momento, podo velo nos seus ollos: Non sabe como facer que mamá lle deixe matarse, sendo un alcólico ou nun accidente de tráfico. Dalle igual.

n

Eu non sei como dicirllo a mamá. Estalle a dar un ataque de pánico.

n

Non sei como dicirllo a miña irmá. Estalle a dar un ataque de ira e non para de berrar.

n

Mamá di que vai durmir. Que el que faga o que queira pero que vaia andando. É un truco barato pero, nel, ás veces funciona. Papá séguea polo corredor e nós atrás deles. El non fala. Sabe o que quere, quere as chaves do coche. Xa sabes, para anestesiarse bebendo e morrer a gran velocidade. Agora atopámonos enfronte á porta do seu cuarto, xusto no recibidor da casa. Mamá e papá pelexan polas chaves como o fago eu no colexio cando o matón da clase me quita o caderno. Papá consegue as chaves por un segundo pero enseguida lle caen ao chan. Cambaléase tanto polo alcohol que bate contra as plantas que decoran a entrada. Os tarros caen ao chan. Os pedazos de louza e a terra cóbreno todo. El non se fixo dano aínda que fose iso o que el quería. Aproveitando a confusión mamá colle novamente as chaves e unha vez máis rógalle que non se vaia ou que polo menos non conduza esta noite. Papá volve a advertila pois ten medo de que ela non lle deixe marchar. “É o meu coche e se quero levalo, lévoo.” Cando ten dor, papá non dubida. Sabe canta dor ten, así que tal coma fixo seu pai, busca no alcohol un analxésico. Sen previo aviso agarrou a mamá polo pulso. Facíao de cando en vez. A primeira vez que mo fixo tiña eu sete anos. Mamá berra que a solte. Papá aperta máis forte. “Déixaa! Por favor.” Papá retorce o brazo ata que a inmobiliza para así quitarlle as chaves da man. Ese é o momento no que sei que lle podo pegar. Pegámoslle ata que a solta. Miña irmá, enfadada, empurra a mamá dentro do cuarto. Papá está no chan e comeza a erguerse. Miña nai chora e miña irmá berra o meu nome. Eu tamén entro no cuarto. Fechamos a porta co pasador. Estamos atrancadas. Mamá ten as chaves e Papá demándaas dende fóra. De súpeto fica en silencio.

n

Sabedes ese momento de tensión no que non sabes se todo está a punto de se calmar ou se unha gran bomba está a punto de explotar? Esa sensación faiche tremer coma unha árbore nun día de vento tolo. Sénteste indefensa e non ves maneira de retomar o control da situación. Entro en pánico e quero chorar, pero algo no meu interior me di que se o fago serei unha choromicas. Mamá comeza a chorar e a pedirnos perdón. Xustifica as súas decisións explicándonos canto amor nos quere dar pero non pode. Cando lle dicimos que nos fai moito dano, chora.

n

Bum! O primeiro golpe faille vibrar á porta e resoa por todo o cuarto. Podo ver como a fechadura loita por manterse no seu sitio. Mamá quere razoar con el. Bum! Bum! Bum! Os golpes parecen atravesar a porta coma ondas de radio. Podo sentilos no meu corpo porque cada vez que se escoita un o meu corazón acelérase un par de revolucións. Bum! Crash! Este é o momento no que descubro que meu pai non está a petar na porta coma un tolo. Papá está a tumbar a porta cunha maza. A madeira quebra pouco a pouco segundo os golpes caen. Pregúntome se eu sería capaz de levantar semellante pedazo de ferro. Lembro que unha vez o intentara e non me fora fácil levantalo só uns centímetros.

n

Mamá segue a rogarlle que pare. Miña irmá rógalle a miña nai que nos ame. Eu pídolle a deus que todo se deteña por un momento por que non podo pensar. Decido unirme a miña irmá. Eu tamén lle pido a miña nai que o deixe ir. Que se non se mata el por aí mataranos a nós aquí. Mamá non nos escoita. Papá conseguiu facer un burato na madeira e agora mete a man por el. Case alcanza a fechadura. Suplicamos unha vez máis. Decátome de que estou a tremer porque case non noto as miñas pernas. Teño medo, moito, porque sei que se meu pai atravesa a porta irá directamente ao pescozo de miña nai para logo tirala no chan e rebentarlle a cabeza contra o terrazo. Non sería a primeira vez. Coma aquela outra vez que estaba borracho e discutía con miña irmá. Tirouna no chan da aira e deulle un golpe na cabeza contra o chan. Por sorte non había rocha ningunha e por sorte apareceu meu irmán maior no último momento para deter o que fose que fose a facer.

n

Eu dígolle a papá que lle lanzarei as chaves a través do burato. Mamá négase por centésima vez. Por amor, por medo, por vergoña, non o sei. Négase. Non importa porque eu e miña irmá estamos nunha misión. Vamos a protexela aínda que ela non queira. Agora pelexamos con mamá ata que lle quitamos as chaves. Papá alcanzou o fecho e está a punto de abrir a porta. Miña irmá agarra a mamá e eu corro cara a porta e guindo as chaves a través dela. Aí as tes. Vaite e mátate por aí se queres! Papá marcha e nós quedamos tremendo.

n

Durante uns minutos ficamos abrazadas unhas ás outras. Despois mamá desculpase pero nós estamos enfadadas porque as nosas vidas valen menos que as do seu marido. E entón déixome levar pola ira. Preparo unha maleta para papá. Roupa, zapatos, menciñas. Non esquezo nada que poida precisar. Meto as súas pílulas para a dor reumática e os distintos inhaladores que o manteñen vivo. O que quero non é botalo da casa, só quero que escarmente. Que ao volver comprenda o que pode perder. Como facía mamá cando finxía marchar da casa para que el non se fose de viños outra vez. Ao fin e ao cabo aquilo funcionara ata que el se decatou de que mamá sempre volvía. E agora eu estaba desesperada. Remato coa maleta e colócoa na porta da casa. Pecho as portas e deixo a chave atravesada. Cerro as ventás e baixo as persianas. Esta noite aquí non entra.

n

Papá foi durmir á casa de seus pais onde tamén vivía súa irmá. Miña tía chamou ao día seguinte para escoitar a historia completa. O mellor amigo de meu pai, quen pouco tempo despois se quitou a vida, tamén quixo escoitar o meu testemuño. Eu non quería dar o brazo a torcer, non quería deixarlle volver. O amigo de papá era o mellor que tivera nunca. Quería axudarlle a deixar de beber porque el xa perdera a súa familia por mor do alcohol. Prometeume que o axudaría levándoo a traballar con el para que non tivese tanto tempo libre para ir ao bar. Miña tía pola contra, ensinoume unha importante lección de vida. Meu avó tamén foi un alcólico empedernido durante a maior parte da súa vida así que eu escoiteina. Eu tiven que vivir o mesmo ca ti e sigo aquí. Ela probablemente viviu algo moito peor. Non o podo saber xa que agora non nos falamos. Finalmente cedín. A papá non o querían na casa na que nacera e parecía que eu non ía a morrer por medrar cun pai así. Ese día aceptei vivir con medo e así o fixen durante anos. Hoxe escríboo aquí para deixar de facelo. Porque o que máis nos aterra e pensar que non nos merecemos ese amor que chaman vida.

n

E se agora vos come a pena por dentro:nnnnn