O Blog de Lucía Ferro

Categoría: Sen categorizar

  • A cadea de ouro de fadas e trasnos

    A cadea de ouro de fadas e trasnos

    Un relato colaborativo escrito durante o Obradoiro de Escritura Creativa de Historias de San Xoán.

    O ceo encheuse de luces co estalido dun cobete. Chegara o día máis importante do ano, o día no que fadas e trasnos se reunían para os seus rituales. Nesta ocasión escolleron o Campo Santo de Barreiros. Gustáralles moito xa que no seu interior tiñan todo o necesario para sobrelevar eses días, dende un pozo ata unha gran fogueira. (Gonzalo)

    Non é precisamente que ambos seres mitolóxicos se levasen ben entre si. De feito andaban sempre a discutir sobre a cal pertencía que lugar da comarca, ou como tratar aos diferente animais. Pero as luces do ceo instábanos a deixar á marxe as súas trifulcas para facer entre todos a “cadea de ouro”. Para este ritual, todos os individuos de cada poboación debían xuntar as mans, a modo de cadea, de xeito que cada fada lle dese a man a dous trasnos e cada trasno a dúas fadas. O ritual asegura un no ano para toda a comunidade. (Jose)

    Todo pintaba sinxelo, mesmo esperanzado, San XOán era ese gran día no que todo comezaba de novo deixando atrás os enredos, trifulcas e cousas malas. Pero mada diso sería así: esa cade só podería ser “cadea” cando todas as mans estiveran collidas, pero alguén tiña que comezar e agardar toooooda unha volta sen unha man collida. E ninguén quería ese papel. Trasnos presionaban para que foran as fadas, e elas devolvíanlles a eles a responsabilidade.

    –Fagamos algo–dixo a única trasna. –Quen dea o primeiro paso será nomeada/o “maior” do Reino, estará demostrándonos que lle importa máis a boa convivencia que si mesma/o. Que vos parece? (Tamara)

    –E que quere dicir se “maior” nun reino?–dixo unha fada.

    –Houbo un forte balbordo, uns falaban por riba dos outros. Non se entendía nada, ninguén falaba claro e moito menos escoitaban. De súpeto outro estalido de luces no ceo, bágoas marelas que caían sobre o Santo Estevo do Ermo. Todos calaron e ficaron fascinados. Inconscientemente, agarráronse das mans, a pares, como mentaba a antiga tradición. Non se soubo quen foi o primeiro en dalo paso, quizais a natureza, esa sabia nai que guiara ambas familias a entenderse. (Marta)

    Quizais levarse ben era difícil pero o que pasaba se as disputas continuaban era peor. Que sería o próximo que o ceo enviaría… Mellor non sabelo. Entenderse… O ser “maior” estaba alí arriba, non había que designar a ningún ser maior máis ca ese. Cun era suficiente, que “maior” ser pode haber que o medo ao que aconteza? (Lorena)

  • Vinte e tres bágoas

    Vinte e tres bágoas

    Un relato colaborativo escrito durante o Obradoiro de Escritura Creativa de Historias de San Xoán.

    Véspera de San Xoán, Gatipedro anda atento coma de costume. Xuntouse moita xente no campo santo e el precisa facer das del para sentirse útil e vivo. Achégase á porta coa idea que sempre ronda a súa cabeza, ver cantas plañideiras hai e cantos choran de verdade ao falecido. Tarefa doada. Como lle gusta ver este tipo de espectáculos. (Lorena)

    Anos atrás comezara a disfrutar desta actividade. Antes era un ser simpático e alegre. Gozaba de rir coas fadas e de gastar o seu tempo ao carón das fogueiras. Dende logo era un divertimento máis inocente. Mais a vida daba moitas voltas e a súa, en concreto, parecera unha noria.(Gonzalo)

    Mais esta vez parecía non ser tan doado desfrutar do seu divertimento favorito. A porta estaba chea de xente impedíndolle o paso. Tratou de subir por unha parede a ver se conseguía atisbar algo do suceso pero, por vez primeira na súa vida, viuse incapaz de facelo. Conseguiu, si, subirse a unha árbore, mais esta comezou máaicamente a se encoller, ata meterse por completo na terra, seguramente volvendo a ser unha semente.

    –Pero que carallo?–preguntou para si o Gatipedro. –Quen tería este poder e estas ganas de amolar?

    A súa pregunta quedou respondida ao cheirar un pouco de pó de fadas….(Jose)

    Revirou a cabeza pouco a pouco temendo atopar tras a súa caluga algo que non lle dera boa espiña, e alí estaban. Aló, aló ao lonxe, xusto enriba da porta do camposanto estaban as tres fadas, chorando.

    –Como chorando elas?

    De súpeto a árbore comezou de novo a medrar e canto máis o facía, o Gatipedro comezaba a notar unha, dúas, seis, dez… Así ata vinte e tres bágoas de xuño, o nicho vinte e tres, vinte e tres bágoas. (Tamara)

    E deuse conta que as bágoas delas e as bágoas del eran de ledicia, era o vinte e tres de xuño e por fin ía comezar o verán e el por fin comezou a mirar ao seu redor fóra de ese camposanto. Mirar outras árbores, os paxaros, unha fonte que sempre trae auga fresquiña, e ese son… Elas alí choraban de ledicia de velo a el que pòr fin abreu os ollos e mirou máis alá de aquelas bágoas todas tristes, deuse de conta de que tamén hai bágoas alegre e comezaron a rir e a chorar de risa as tres fadas e o Gatipedro.(Marta)

  • Que vou buscar en Amarinha.gal?

    Que vou buscar en Amarinha.gal?

    Cando retornei a Galicia foron moitos os que cuestionaron a miña decisión de vivir no rural. O principal argumento foi a falta de servizos, pois é ben sabido que o acceso a calquera comodidade está máis facilitado no ámbito urbano. Para esas mesmas persoas foi sorpresa descubrir que pasados uns meses da miña mudanza todas as semanas dou con algunha actividade que me entretén ou cultiva a mente. Mais a pregunta xurde: como fago para enterarme?

    Pois a moi duras penas, se che son sincera. Comprobo todos os taboleiros cos que me cruzo, estou en grupos de mensaxería nos que se comparten as novas deste tipo, pregunto e coméntoo con outras persoas con intereses similares… Poucas son as veces que as redes sociais convencionais me solucionan o problema, pois alí adoito a ver o que se organiza no coliseo de A Coruña ou nalgunha sala coñecida de Madrid. E por suposto, en moitas ocasións chégame a información unha vez pasada a romaría.

    Coido que foi discutindo esta falta de conexión entre os cidadáns de A Mariña e os organizadores de eventos da contorna como lle xurdiu a idea de amarinha.gal aos seus creadores. Trátase dun espazo público deseñado sen algoritmos ou anuncios para así rexenerar a vida sociocultural desta comarca luguesa.

    A idea é facilitar un entorno no que se poña o foco na xente mariñá e nos seus proxectos. Aquí residen moitos artistas e artesáns que mesmo non se coñecen entre eles. Ademais hai unha gran variedade de establecementos, especializados ou non, que a diferencia das grandes marcas, teñen persoas dedicadas ao comercio xusto ao seu fronte. E como non, están tamén eses axentes dinamizadores culturais, sexan os concellos ou as asociacións de veciños, que se esforzan por levar o coñecemento, a música e o arte a todos os recunchos do rural. Por elo, podo dicir con confianza que non é que non haxa servizos, se non que non hai unha rede de comunicación establecida para que a poboación desta comarca desfrute deles.

    amarinha.gal, en tanto que se trata dun proxecto sen beneficios económicos para os seus creadores, ofrece un inmenso proveito social para a contorna. Os negocios locais poden alí sacar rédito ao promocionarse gratuitamente nunha canle na que non precisan competir contra as inmensurables forzas das grandes empresas. Ao promover os seus eventos, produtos e servizos nesta plataforma poden chegarlle con maior probabilidade á poboación a quen realmente van dirixidos.

    No caso dos concellos e asociacións, estes conseguen unha vía de comunicación humanizada na que os datos persoais de socios e veciños son de certo privados e onde o discurso social e a política non son manipulados por intereses económicos.

    En resumo, amarinha.gal ofrécelle ao mariñán iso ao que lle chaman soberanía dixital, é dicir, o poder sobre o súa información dixital (datos persoais, fotografías, creacións…) fomentando deste xeito un futuro máis digno e igualitario para todos, repartindo o poder que un pode exercer no ámbito virtual, e por ende físico, entre todos os membros desta nosa comunidade que é A Mariña Lucense.

  • O sufrimento do Gatipedro

    O sufrimento do Gatipedro

    Un relato colaborativo escrito durante o Obradoiro de Escritura Creativa de Historias de San Xoán.

    Plac, plac, plac, plac…

    -Alguén debera arranxar esta fonte, non hai maneira de manter vivas as flores dos nichos! -berra alguén.

    O Gatipedro, agochado tras o último panteón comeza a apertar as pernas para conter as gañas de facer pis.

    -Isto é cousa do demo! -pensa-. Se a auga mata o lume, igual podo matar a auga con lume… (Tamara)

    Entre tanto pensaba o Gatipedro en arranzar e solucionar, apareceu un trasno moi lixeiro.

    –Ui, e ti que es? –dille o Gatipero.

    –Son o trasno Rofe.

    –E que fas aquí? Vesme axudar a arranxar a fonte?

    –Pois non precisamente, eu viña en busca dunha cadea de ouro.

    O Gatipedro estaba adoecido coa súa incontinencia, xa lle parecía que aquilo ademais de ser cousa do demo, era un pouco cousa dos anos e algo de xenética tamén. Seu pai, en paz descanse, tíñache o mesmo problema. Encima de estarse mexando tiña un trasgo diante a preguntar por unha cadea de ouro. (Marta)

    –Pero que cadea de ouro, home, que vou saber eu?

    Todo iso dicía con bágoas nos ollos. Recordaba que súa madriña lle dicía:

    –Chora… Se choras mexas menos…

    Todo o que sentía era impotencia, non podía deixar o seu posto para ir ouriñar e encima un trasno pesado non paraba de preguntar. As bágoas comezaron a brotar dos seus ollos, aliviou de vez. Era tarde xa e por riba o trasgo alí mirando como si nunca tal cousa vise. (Lorena)

    Era cando menos unha imaxe curiosa. O Gatipedro, impo”ente, chorando e un trasno saltando e molestando. Nestas, por se a situación non era suficientemente absurda, apareceu tamén a se”ora das flores. Señora por dicir algo porto que as ás que lle asomaban nas costas deixaban claro que era unha fada.

    As fadas son boas. Sempre se soubo ademais que eran boas resolvendo problemas e as ganas de mexar do Gatipedro eran un gran problema. O trasno tamén era un problema, porto que seguía dálle que dálle coa cadea de ouro.

    –Señora fada, reléveme durante dous minutos que senón imos ter unha desgracia!! (Gonzalo)

    A fada, bondadosa como era, decidiu solucionar ambos problemas á vez.

    –Poderías subirte ao cume da fonte, Gatipedro? Creo que teño a solución a este problema teu.

    Confiado, o gatipedro fixo como lle mandaron. Unha vez no pico da fonte, a fada paralizouno e berrou ao trasno.

    –Como non sube aí e lle fas unhas cóxegas ao noso amigo?

    Aínda non acabara a frase e o trasno xa estaba a executar a orde. Igual xa se lle ocorrera a el. Logo de unhas poucas cóxegas o Gatipedro xa non podías máis, e aliviouse dende enriba da fonte. Tanto pis tiña que botou semanas mexando, con os asistente ao camposanto usando o chorro para limpar os nichos.

    Pasado case un mes, cando o feitizo e o pai acabaron, o Gatipedro decidiu non volver a arranxar nada nunca máis. (Jose)

    Descarga aquí o pdf da historia

  • O problema dun día de sol

    O problema dun día de sol

    Un relato colaborativo escrito durante o Obradoiro de Escritura Creativa de Historias de San Xoán.

    Ao Gatipedro como medio gato e medio Pedro gústalle moito beber de auga corrente, e máis de auga fresca dunha fonte do camposanto. Alí estaba el coa súa grandísicma lingua pasando por entre os nichos e lápides para poder achegarse á fonte cando… (Marta)

    O Gatipedro érache un ser normal, bueno, do montón. Nunca se preocupaba por nada. Total, pa que… Cando ves que a auga corre sen fin, infinita, que problema podes ter. Pois así era con todo, nada lle causaba interese, era un ser pausado e parado. P problema tívoo un día de sol, logo de 53 días de sol, co suor salgado e a auga que deixou de correr. Como podía ser que a auga da fonte xa non se movera? Que ía ser del? Non podía pensar con claridade por mor da deshidratación. Xa empezaban as alucinacións.

    Unha fada con chave inglesa e desaparafusador… (Lorena)

    Unha cadea de ouro cunha billa da que beber…

    Que podía facer el, extasiado e preguiceiro?

    Deixouse caer xunto a fonte baleira do camposanto. As persoas non podían co seu peso e a cabeza estaba a punto de lle rebentar. Escoitou e intentou centrarse. Un grupo de trasnos achegábase. A súa avoa sempre o avisara deles. Eran a imaxe do demo na terra e se o descubrían a deshidratación sería o menor dos seus problemas. Tentou esconderse mais estaba tan frouxo que caeu estrepitosamente na fogueira apagada que tiña ao lado. Tremíalle todo o corpo cando os trasnos se achegaron e ao velo nese estado correron cara el. (Gonzalo)

    O Gatipedro tomou o curso de acción que máis ía co seu carácter. Fíxose o morto. Total, no mellor dos casos era adiantar o inevitable. Notou como os trasnos empezaban a atalo a uns paus. Como lle sacaban a lingua para medila, ou lle intentaban quitar o corno da fronte como se fose postizo. O Gatipedro decidiu continuar coa súa actuación ata o punto de deixarse ir e quedar completamente inconsciente. (Jose)

    E nese intre que nin vivo nin morto algo no seu subconsciente estaba dando lucidez á situación. Claro, o corno! O seu corno que tantas pingas de auga deixara caer a maldade e desperdicio agora estaba baleiro. Se eu tivese gardado esa auga dentro do corno agora tería de onde beber, pensou.

    E de súpeto, espertou. Non había ataduras, nin trasnos, nin sol. A fonte corría que daba gusto e ao tempo que camiñaba cara ela para encherse de novo pensaba que a lección fora ben aprendida.

    –Nunca máis lle farei mexarse a ningún neno.

    E así, pouco a pouco, foi bebendo e pensando…

    –Cal será a casa á que vaia agora?n(Tamara)

    Descarga aquí o pdf da historia

  • A gran mexada de Pixín

    A gran mexada de Pixín

    Un relato colaborativo escrito durante o Obradoiro de Escritura Creativa de Historias de San Xoán.

    Ata o de agora, a alianza entre fadas e trasnos estaba a manterse sen contratempos mais ao chegaren ao camposanto, un dos trasnos, Pixín, decidiu mexar sobre unha tumba, o que enfadou a tódalas fadas. (Jose)

    –Non fagas iso! -berráronlle.

    –Eu son un trasno, nada do que faga é con maldade –dixo.

    E así era: os trasnos facían trasnadas e sempre dende a diversión. Pero esta vez a Pixín escapáraselle das mans. Ou mellor dito, de… E elas, sempre un pouco reprendedoras a pesar da súa doce aparencia, non ían ter compaixón tampouco esta vez. (Tamara)

    –Paréceche divertido andar a mexar nas tumbas? –dicíalle unha das fadas–, pois agora cada vez que teñas ganas de mexar terás que dar tres voltas ao redor do camposanto, dar tres saltos á pata coxa e dicir: Eu nunca máis mexarei por riba dunha tumba.

    O trasno burlón saíu de alí ríndose e pensando: Vaia panda de resabidas, como eu non vou poder facer pis cando me dea a gana?

    Foi camiñando e camiñando, falando con uns e outros, facendo algunha trasnada polo camiño, ata que xa tiña que pasar: déronlle as ganas de mexar. Pero non podía! (Marta)

    Como que non podía. Bueno señores, Pixín era un trasno e encima podía volverse invisible aos ollos das fadas. Non che eran tan listas elas, non tiñan superpoderes, voaba, pero tamén voa algunha galiña se colle velocidade…

    Decidiu ir detrás do castaño máis grande, un que tapaba a lápida do ser máis poderoso do camposanto. Agora ían saber o que era bo. Pixín era o que levaba as rendas, que voltas e pinchacarneiros ao lado do camposanto. Nunca máis, eh… Aquí mesmo!

    –Ala! Se se ve ao lonxe! Está Pixín a facer das súas mexando naquela lápida.

    –É ben parvo, volverse invisible si, pero os ouriños… Verde radioactivo!

    –Vamos rirnos todas ao seu redor e a ver canto tarda en deixar de ser invisible… Non vai ter maior escarnio que contar que non o vemos, pensar que sae vitorioso e pam! O espectáculo máis ridículo da vida de Pixín. Triunfo para as fadas! (Lorena)

    Rodearon o castaño e xa o estaban a celebrar.

    –Vaille das mal a Pixín! –dicía unha.

    –Xa hai que ser parvo! –ría outra.

    Cando acabou de correr o líquido radioactivo agardaron. E agardaron… E agardaron… Pero que estaba a pasar? E Pixín?

    De súpeto, oíron un riso que resoaba en todo o camposanto.

    –De veras que contabades ser máis listas que un trasno? –Pixín, vitorioso, mexaba dende o alto do castiñeiro e facíao por riba delas.

    Estaba claro que ser correcto non era o seu forte. Desta maneira, tras séculos de alianza entre fadas e trasnos, todo se rompeu por unha mexada. Iso si, unha gran mexada. (Gonzalo)

  • O xugo da responsabilidade (Lorena M.C.)

    Featured image of post O xugo da responsabilidade (Lorena M.C.)

    n

    Un relato escrito por Lorena M.C. durante o Obradoiro de Escritura Creativa organizado en Barreiros o día 17 de maio do 2024

    n

    n

    Ela está a carrexar a vida doutras persoas por un camiño pedregoso e complicado para os seus pés e as súas curtas patas. É demasiada responsabilidade para as súas costas ver que dependen da súa forza para continuala súa vida.

    n

    Chegar a esta situación non foi complicado, ser sumisa e non saírse do redil fixo que se aproveitaran dela para sacárenlle o máximo partido. Moitas esixencias e pouca compaixón por parte do resto, aceptalo todo foi o único que puxo da súa parte. O que ocorre cando para uns cantos os defectos se converten en habilidades e viceversa.

    n

    Está esgotada, as pernas doen ao camiñar, as costas senten o peso da responsabilidade, notan o esgotamento, voces do exterior que berran “non pares, aínda non está! Non remataches por agora, non deixes isto que estás a facer! Necesitámoste forte para que nos axudes!”

    n

    As chantaxes dan forza ás pernas pero esgotan a cabeza. Ela non pode seguir a este ritmo, tampouco pode parar. Que dirán? Séntese responsable e, se para, culpable. Non é tempo para pensar, é tempo para camiñar

    n

    Co paso do tempo as esixencias fóronse incrementando, chegou ao tope e, á vez, tocou fondo. É momento para facerse valer, momento de saber dicir NON; é sinxelo, tres letras que implican tanto.

    n

    Dala volta no camiño, pousar todo o peso que leva ás súas costas. Peso que fai que, cada vez, as súas patas sexan máis curtas. Un NON que lle vai dala vida, que xa non era dela. Un NON que soa e resoa a liberdade.

    n

    nn Descarga aquí o pdf da historia nnn

    n

  • Tarde (Gonzalo P.)

    Featured image of post Tarde (Gonzalo P.)

    n

    Un relato escrito por Gonzalo P. durante o Obradoiro de Escritura Creativa organizado en Barreiros o día 17 de maio do 2024

    n

    n

    A súa respiración era pesada e húmida. En cada man un arma e na cabeza, a máis poderosa segundo el. Levaba toda a vida preparado para este día. El, sempre respectado e temido a partes iguais non entendía como había chegado todo a revirarse da maneira.

    n

    Tantos anos controlándoo todo e agora catro macacos puxérano contra as cortas, non o permitiría. Catro mocosos que non saben nin por onde mexan, pensaba el. Pero eses mocosos conseguirán poñer a todos na súa contra.

    n

    De súpeto o día calmouse, como preparando todo para o que se viña. Pasados un minutos oíunos ao lonxe, chamaban por el e pedíanlle regresar, ofrecíanlle una vida tranquila, xa pasara o seu tempo dicían. Ha, inocentes. Agardou uns minutos máis e apareceron, os catro xuntos, dobrando una esquina ao fondo do camiño que tiña diante. Case non conseguiu conter un grito de ledicia. Non o podía crer, viñan os catro xuntos. Pánfilos. Non tiñan nada que facer contra el nun ataque frontal.

    n

    Saíu de onde estaba agochado e atacou sen contemplacións. Xa podía saborear a vitoria e, de pronto, todo se puxo a escuras.

    n

    n

    Cando recobrou a conciencia atopábase de volta na aldea. Brazos atados ás costas pero sen feridas. Como lle había pasado isto? Que fixera el para merecer semellante deshonro?Sacrificara toda a súa vida por eles e agora tratábano como un criminal. Como podían aqueles catro mocosos desafiar a súa autoridade? E sobre todo, como podían habelo enganado? Sentíase un auténtico parvo.

    n

    Ao rato abriuse a porta da cabana máis alta da aldea, aquela que ata facía nada fora o seu fogar. Dela saíron os catro macacos, vitoriosos, pero había algo estraño nas súas miradas. Sería tristeza?

    n

    Falaron con el e propuxéronlle dúas opción. Ningunha o satisfacía pero quería vivir, e elixiu vivir. Sabía que o seu momento volvería, era máis forte ca eles e demostraríao. So necesitaba tempo para que todo volvera á calma; tempo e que non o volveran a coller desprevido, esta vez tiña que ser máis listo ca eles.

    n

    Foi realoxado nunha das cabanas máis modestas da aldea, con dous compañeiros de tribo na porta mañá e noite. Desconfiaban del e facían ben.

    n

    Pasaron semanas antes de que comezaran a fiarse del, mais comezaba a sentirse a gusto co seu novo rol na aldea, que basicamente consistía en durmir e comer, como outro vello máis. Aínda non o sabía pero estes serían os mellores días da súa vida.

    n

    n

    Os meses voaban e cada día se sentía máis integrado e máis querido, de novo, e as súas ansias de poder volveron a emerxer. Mais a súa mera presencia seguía incomodando a algúns.

    n

    Unha noite fría de inverno, una desas noites nas que non se ve un árbore a dous pasos, escoitou uns berros. Saíu da casa e aspirou a brétema. Cheiraba a sangue e iso transportouno a tempos pasados. Buscou a orixe do alboroto, un grupo de alimañas colárase na aldea. Rapidamente acabou con elas, seguía conservando una forza que noutros tempos o fixera un líder.

    n

    No centro da aldea, alí onde un día estivera atado, tres dos novos xefes xacían nun charco escarlata. O restante, ferido, pedía axuda a berros.

    n

    Era o seu momento de recuperar o seu ansiado poder. Ergueu a súa vara, apuntando co extremo afiado e cargou.

    n

    Por primeira vez en toda a súa vida errou o golpe.

    n

    n

    Ergueuse pola maña e todo parecía novo. Xa limparan a desfeita e o macaco dirixía as labores de reconstrución. Sentado nunha táboa que levaban entre outros compañeiros impoñía un novo respecto. Era un bo líder. Doíalle, de verdade, pero xa se dera de conta facía tempo. Convertérase nun líder moito mellor do que el fora nunca.

    n

    Chegara o momento de dar un paso ao lado.

    n

    Iba a retirarse cando o macaco o chamou. Enchido de orgullo pola vitoria da noite anterior achegouse a el, pero nese intre viu algo raro na mirada do macaco. Cando estaba a menos de dous pasos sentiu algo rascándolle o peito e , cando mirou abaixo, una vara afiada asomáballe á altura do estómago.

    n

    Ergueu a vista e, xusto antes de caer axeonllado, atisbou un sorriso na cara do macaco.

    n

    nn Descarga aquí o pdf da historia nnn

    n

  • A Orca Contra o Mar (Tamara R.V.)

    Featured image of post A Orca Contra o Mar (Tamara R.V.)

    n

    Un relato escrito por Tamara R.V. durante o Obradoiro de Escritura Creativa organizado en Barreiros o día 17 de maio do 2024

    n

    n

    Dixo Lucía que elixiramos un animal de entre as cartas que nos tocasen e antesnde velas xa comecei a imaxinarme cal sería. Tamén dixo que quedaramos connaquel que nos chamase máis a atención. E claro, eu pensaba neso dende onpositivo. Pero vinlle os dentes á orca e vinme a min. Vinme neses días que todono que me rodea me pode e nada me vale.

    n

    Pero tamén me vexo aquí escribindo e agardando que cambie. Así o quero. Ensei que pasará, como sempre o puiden pasar. A orca pode con todo. Menos conmar.

    n

    Ela está cabreada porque non pode co que ten frente a si. Porque non podencontrolar todo o que a rodea e que a pode inestabilizar. E é que, ten acaso algonde estable o mar?

    n

    E con todo: será tan potente ese cabreo como para dar vencido o mar?

    n

    Igual que pode con ela non ver o horizonte, o da terra, por máis que mire máisnalá. Todo amosa grande, longo, sen fin, sen cambio, plano. Igual.

    n

    Igual a pode o medo a afogar. E que curioso, non? Onde outras veríannestabilidade, estar amoldada, seguridade, ela só mira o fonda que se lle podenfacer unha travesía na que ela nada pode cambiar.

    n

    Onde quedan a ambición, o crecemento persoal, os soños, os retos, nun futuronque se presenta tan igual?

    n

    Pode que non sexa enfado o que lle pasa á orca. Pode, ou pode que si. Pero: e sené frustración? Se é que a acumulación das emocións desembocan en rabia ennon en rebeldía? Quizáis esta última sexa mellor compañía para enfrontarse ánondas que están por vir. Ninguén nada lonxe pelexando consigo mesmo.

    n

    Igual convén botar a vista atrás sobre o xa navegado e darse conta de que foinprecisa a base da ola para verse na cresta.

    n

    Igual, efectivamente, non é a orca tan potente como para parar o mar, denseguro que non. E asumir iso levaráa a mellor porto, pois, se resulta que nunhandesas crestas que están por vir acaba vendo, por fin, o horizonte da terra?

    n

    nn Descarga aquí o pdf da historia nnn

    n

  • María Xoaniña (Laura R.)

    Featured image of post María Xoaniña (Laura R.)

    n

    Un relato escrito por Laura R. durante o Obradoiro de Escritura Creativa organizado en Barreiros o día 17 de maio do 2024

    n

    n

    María, a xoaniña, perdeuse, mais non todo estaba perdido. Cando empezaba a desesperar, no medio do seu camiño atopou unha brúxula, ou eso parecía, había unha dirección marcada: era sempre para diante, que xa a vida lle dera para atrás dabondo.

    n

    Xoaniña ía sola pero non sempre fora así, viña de pasar días duros, dos peores, dos que naide querería nin soñar, días de guerras, de pérdidas, de separación. Oíra palabras no vento do tempo, ela tiña unha habilidade de viaxar en soños a outros tempos e lugares, e alí oíra que existían hortas comunitarias. Alí quería chegar. Horta comunitaria, que bonito soaba, e repetía: comunitaria, de comunidade, que se cuida entre si.

    n

    María seguía perdida, a brúxula marcaba cara o sur, tiña sentido, faría más calor, pero tiña na cabeza un latexo. A concentración non era o seu forte, calquera son a distraía, e sacábaa do seu camiño. Ou se concentraba ou non chegaría a ninghures, nin viva!

    n

    ¡Cataplaf!

    n

    Caiu da verza onde estaba e foi caer xusto na cola dunha serpeeee! Non sabía se a serpe comía xoaniñas, nin quería sabelo, aproveitou que se levantou vento, saíu voando cara o sur, coa idea na cabeza de evitar distraccións que a poñan en peligro, mais un pouco despois viu ao lonxe e sentiu, o que parecía ser unha festa: luces, música… A xoaniña vira estas cousas nos seus viaxes no tempo, aquí sentiu claramente que serían unha distracción máis. Decidiu enfocarse no seu obxectivo e seguir hacia o sur. Xa notaba que subira a temperatura, a herba estaba seca, sentíanse as grilas e os grilos, sabía que ía na dirección correcta.

    n

    Despois de menos tempo do pensado, viu un tomate 🍅, si un tomate, e ao lado leitugas, chícharos, e flor de lavanda, estrugas, fabas, e tamén remolacha ,viu camomila e na flor das patacas, ao fondo xunto a maciñeira, viunas, eran sete polo menos.

    n

    María a Xoaniña a que se perdera un día, sabía que chegara a Horta comunitaria soñada, e voou como nunca.

    n