Saen da miña boca palabras antergas
ncando piso o solo húmido da miña terra.
n
O aire galego, co seu cheiro a herba,
na ouca salgada e a verde madeira,
ndevólvelle ao meu peito estas doces verbas.
n
Aínda que a distancia non me quite de estar cerca
npois cada día nesta lingua fálame a cabeza,
né certo que cando estou alí e a escoito a ela,
né como ouvir a un paxaro piar na primavera.
n
Recupera o corazón os sentimentos que a miúdo anhela.
n
E pois parece que esta lingua labrega,
npolo seu fervente apego á natureza,
nnon só resoa nas nosas membranas internas,
nse non que tece un fío de tea vermella
nconectándonos co universo e a súa sabedoría inmensa.
n
Feliz día, meus migrantes, das letras galegas.
Deixa unha resposta