Despois de ver que os xornais o ignoraban…
Como é costume, o segundo exame das PAU foi o de Historia de España. O que non é tan habitual é que entre os documentos a xulgar se aporte unha reprodución dun panfleto repartido na Coruña no 1947 instando ó uso do castelán:
“
HABLE BIEN
Sea patriota – No sea bárbaro
Es de cumplido caballero que Vd. hable nuestro idioma oficial o sea el castellano. Es ser patriota.
VIVA ESPAÑA Y LA DISCIPLINA DE NUESTRO IDIOMA CERVANTINO
¡¡ARRIBA ESPAÑA!!
“
Así, sen coma onde debera e con diferente tipografía.
O documento ía na folla de exame en conxunto con outros que podemos comentar outro día, por xunto ou por separado. Pero con este chega para unha ampla análise. Para comezala, o de ‘fala ben’ tentaría descualificar un xeito de falar, pero non no sentido tantas veces aceptado de evitar expresións bruscas ou que podan resultar ferintes ó ouvido, senón que asimila ditas expresións ó galego…
A segunda liña enfronta patriota e bárbaro, primando o patriota -‘español’ nun sentido moi concreto, claro- con todas as virtudes (mesmo o primeiro lugar na liña) o barbarismo sendo asimilado a todo aquelo que non representa patriotismo no sentido antes dito, nun conxunto de dación e despoxo notable con poucas verbas.
O parágrafo máis longo faise eco doutra cita que aparece no exame e que chama en teoría á unidade, pero en realidade ó monolitismo definido polo poder (a unidade en torno ó sinalado)
A liña seguinte… ben, por se non fora abondo a exaltación lingüística, aproveita para mentar a disciplina. Por suposto, disciplina arredor da pauta sinalada polo poder.
Por último, o de ‘arriba España’ necesita dobre admiración, rematando o crescendo da nota e sinalando o destino común, obxectivo e xustificación interpretada non só da nota.
Así, pois, non tanto unha lección de historia como unha parte da historia dun manexo… político-lingüístico?
Unha nota:o conxunto de documentos do exame versaba sobre a unidade/diversidade de España.