A batalla da información
Cada día sabemos máis sobre a historia e o territorio coas súas cidades e poboación de Ucrania.
Parece mentira que sexa unha guerra do século XXI con armas e soldadesca que
nos retrotraen ao pasado século XX, motivo para coñecer ese espazo socio cultural
onde ten lugar o conflito que nos mostra tres feitos: a facilidade co que os
humanoides somos capaces de matar; o fracaso de todos eses organismos pomposos
onde os seus membros reciben xenerosos soldos; a diáspora para os novos parias
que foxen antes que sexa demasiado tarde para os seus Dereitos Humanos.
O pasado século, aínda recordo espeluznado, aquela guerra dos Balcáns. E
como uns vendían armas e outros daban dicterios en nome da paz, que non
chegaba, que tardou tanto como para sementar de mortos, miseria e destrución o que
fora Iugoslavia. Foi en tempo e consecuencias vitais, outro fracaso máis para
nosa civilización Occidental. Iso si. Houbo captura e xuízo por genocidas que
recaeron sobre personaxes cuxa responsabilidade nos crimes coa poboación
inocente, foron un horror ao que como de costume, as autoridades morais,
científicas e políticas, chegaron tarde.
Desde o pasado século hai algunhas novidades, non só en as armas e técnicas
destructivas, que xa é abondo, ao servizo de Armagedón. É o intercambio,
produción e anulación, en materia de información, un arma psicolóxica de nefastas
consecuencias para a humanidade. Pero tamén un gran negocio. E ademais unha
fórmula para alienar aos contendentes, espectadores e analistas interesados e
afectados pola guerra.
Por unha banda, os grandes medios audio visuales atoparon un mina da que
obteñen información para as masas humanoides, sen ter que inventarse
programas de entretemento. Por outra banda, os que mandan e opóñense, atoparon un espazo de máximo interese co que ter distraído ao persoal das
demandas cotiás, e tal como estamos vendo, para botarlle a culpa á
guerra e ós seus responsables de todo o malo que os gobernantes fan, non impiden ou
gestionan en dirección contraria do que se espera.
As guerras agora son en directo. É coma se foran nos nosos fogares. Son
tan reais que ata no pobo máis afastado, menos poboado e case baleirado, hai
unha televisión cun equipo destacado no territorio da contenda, dispostos e
capaces de facernos protagonistas en tempo real dos acontecementos cada día.
Pero sobre tales imaxes cos seus sons, sempre caben as opinións. Hoxe os
tertulianos, esa nova fórmula de ser e estar como expertos sen título universitario na
materia, dan calificación, diagnóstico e prognóstico sobre o particular, creando
conciencia social na inmensa maioría dos consumidores de informativos.
Contribúen a establecer as coordenadas do medo colectivo ou a relación causa
efecto nos devires da economía coa súa capacidade económica para a
poboación-pobo-tecido social-cidadanía. ¡Vaia chollo para que os mandarines
boten balóns fóra na súa política errática, indecente ou incapaz!.
Ata as enquisas de intención para o voto, ou as respostas sobre a preocupación-
demanda do contribuyente, vense totalmente condicionadas polas informacións
que chegan relativas á guerra. Todo vira en torno ao núcleo intanxible da contenda tan próxima. E é que esta vez é en Europa. Por iso a actitude e aptitude de todas
as partes dependentes da información é diferente a outros moitas guerras.
Siria. Israel. Golfo Pérsico. Afganistán. Continente África. Colombia. México. Estes últimos
países, hispanos pero afastados malia os moitos lazos que nos unen a tales
espazos.
Pero coidado. O exceso de información. A abundancia de imaxes. A insistencia
en algo que se cronifica. Pode terminar por queimar o produto. Se a guerra prolóngase, perderá interese. Será como a pandemia. Farannos convivir con
tal desgraza e será un acontecemento que formará parte do momento histórico.
Teremos que aceptar non só aquela frase de “que sós quédanse os mortos”,
tamén como a velocidade e consumo de noticias, remata por aburrir ao persoal
como chegou a suceder coa repugnante guerra dos Balcáns. Acórdanse?.
Jon Sistiaga, xornalista, corresponsal de guerra, escritor premiado, compañeiro daquel cámara galego -José Couso- que foi asasinado en Bagdad no hotel desde
onde traballaba polo exército norteamericano. A súa condición de vasco fíxolle
escribir sobre ETA e as súas “fazañas” en Hipercor, e un longo “o final do silencio”. O titular
que aparece hoxe en prensa nacional e que me avisa o meu amigo e gran artista
Xavier Magalahes resulta impactante. “En Euskadi hai que reabrir feridas, quitar o pus”.
Outro titular: ” O País vasco vive nun clima de idílica amnesia colectiva”.
Derivada da súa primeira novela “Purgatorio”.
Por moito que se intente normalizar e tender pontes entre asasinos e víctimais, co fin de pechar feridas a inventario de apoios para alcanzar maiorías
parlamentarias que fagan avanzar ou manter un proxecto sanchista, os que fomos
testemuñas, ameazados, víctimais e prisioneiros dunha guerra na que un bando
asasinaba a disidencia e o outro bando intentaba sobrevivir, ás veces sufrindo a
síndrome de Estocolmo, ás veces mirando para outra parte ou cruzándose de beirarrúa para
non saudar ao sinalado polo MLNV como inimigo do pobo vasco, non permitimos
que se cambie a historia, fágase pedagogía dunha guerra sucia desde o Estado
español, ou as razóns románticas de soldados e patriotas vascos, para botarse ao
monte e matar en nome da Construción Nacional, de dereitos Históricos, do
mito sobre o pobo elixido ocupado por outros -charnegos- ¡Non o imos a consentir!.
¡Nin nos moverán, nin nos calarán!.
Deberiamos tomar notas. Hai países con censura mortal. Así esas terribles noticias
de como son silenciados con asasinato certos xornalistas incómodos. E é que repito.
Non hai nada máis progresista e necesario que escribir compartindo en liberdade, a
procura da verdade, aínda que só se chegue a tal dama por aproximación.