Do pasado ó presente e ante o futuro (final)
Ás portas doutro verán nun país de camareiros. Colisión entre aboríxenes do territorio e turistas invasores dispostos a converter a liberdade en ruídos ou refugallos froito do consumo. Eleccións por onde se queira para cambiar o preciso e que así todo siga baixo control do cuarto poder. Iso si. Unha nube de señorías con carta de privilexios e polo menos catro anos de soldo estable e cotizacións para cando chegue o retiro. As campañas foron demoledoras. Insultos, novos improperios, especialistas en asesorar frases duras e á cella do contrario. Pero como de costume. E do noso…que ?
Non podo nin quero deixar de ilustrarme. O último que estou a ler: 14
informe 2024 sobre o estado da pobreza. Sobrecolledor. Debería caernos
a cara de vergoña! ” As novas Directrices mundiais da OMS sobre a
calidade do aire teñen como obxectivo evitar millóns de mortes debidas á
contaminación”. Cantos aspirantes a pais do Sistema Democrático léron
(ou prometen que o farán) tales documentos?. “Sindicalismo e medio
ambiente, novos retos”. Perdón… esquecía que as horas de libranza son para
descansar e reflexionar sobre o dereito a salario, deporte, paseo e algunha
reunión moi aparente, sen encolerizar á patronal que si “somos bos e
amaestrados nunca, aínda con crise, ha faltarnos a axuda económica e de
prestacións sociais que financien a xubilación ó estilo ALÚMINA-ALUMINIO”.
Acórdanse?. Pregunten canto lles ingresan cada 25 de mes aos ex
sindicalistas.
Tres novidades desta primavera a piques de finalizar. No vertedoiro de
Somozas, por terras de Ortigueira houbo vertedura de lodos vermellos que chegaron de
noite pero non puideron evitar a escandalosa cor que producen. Medio Rural
da Xunta ceró unha leira de froitas en Xove-Morás por detectar os
froitos do invernadoiro co polvillo procedente da balsa de lodos e
consecuente co vento que se levantou. Os donos da plantación fixeron
denuncia ante a Garda Civil que enviou a SEPRONA que instalou o seguinte
aviso: ” Prohibida a entrada. Presenza de contaminantes”. Os donos da
plantación foron honestos: ” A indemnización será a única forma de volver
empezar pero isto que sucedeu non me afecta só a min, pois o po que
sae da balsa polo vento cruza a malla fina da explotación e chega a
calquera outro sitio”.
Tiña razón. Eu que vivo no edificio Caosa púideno comprobar. A
terraza que convive á beira da miña e tal como aparece na foto que
acompaña este traballo apareceu totalmente impregnada polas verteduras vermellas.
