 |
| S. Cibrán, a mediados dos anos 1960 |
Alerta ecolóxica
O Boletín Oficial da Provincia de Lugo do 20 de maio de 1976 anunciaba o inicio das negociacións para a ocupación da superficie de dominio público na enseada de San Cibrán -non San Cibrao- para a construción dun porto e instalacións que faciliten a carga e operacións de descarga de materiais para a industria “Alúmina Española S.A”. Paga a pena lembralo. Pois estamos ante o maior activo que deixará atrás a actual ALCOA cando abandone as súas instalacións actuais ou proceda a vendelas. O porto-entrada que utiliza temporalmente a empresa do aluminio -só unha das súas marxes- pode e debe ser a gran oferta para o desenvolvemento dun espazo multinodal que favoreza a creación de empresas non contaminantes e alternativa á antiga e anticuada fábrica inaugurada en 1980.
Por Orde Ministerial de Obras Públicas e Urbanismo, do 14 de abril de 1978, atendeuse favorablemente a concesión do aproveitamento das augas públicas superficiais do río Cobo no concello de Cervo para abastecemento e aproveitamentos industriais de Aluminio Español e Alúmina Española S.A.
O proxecto establecía que se regulaba o caudal de 630 litros por segundo, dos cales 90 litros por segundo se destinaron a abastecer a zona industrial de San Cibrán e 540 litros por segundo para os usos das dúas industrias de aluminio e alúmina. O encoro de Riocovo terá unha altura máxima de 33,50 metros, unha lonxitude de crista de 478,62 metros, unha anchura de 6,75 metros; as ladeiras 1,75: augas arriba e 1,50: augas abaixo, cunha capacidade de encoro de 4,3 Hm3.
Houbo diversas oposicións ao proxecto pola súa repercusión nas explotacións de agricultores e gandeiros, e por suposto a de D. Carlos Sarmiento Fernández, responsable da industria do estaleiro por perda de calado para continuar coa súa actividade de construción e botadura de barcos. No mesmo sentido e razóns dona Berta Fra Ponte. Hai que citar o caso de Julio Pernas Insua e Mario Abad Martínez como arrendatarios dos muíños fariñeiros que se verían gravemente prexudicados.
A personalización do CIT foi moi importante, esixindo unha garantía de abastecemento de auga máis aló do consumo para aquela época e futuro dos habitantes de San Cibrán. O mesmo acontece coa Confraría de Pescadores de San Cibrán, caladoiro das súas embarcacións ante a previsible desaparición causal de tal caladoiro, así como para a súa entrada e saída ao que fora o porto de San Cibrán -Porto de Abaixo-. Neste último capítulo, a empresa viuse obrigada a permitir un caudal de polo menos 90 litros por segundo para circular augas abaixo do encoro.
ICONA, así mesmo, informou de que a construción do encoro en ningún caso debería afectar á riqueza piscícola. Debería comprobarse pola autoridade competente -Comisión de Augas do Norte de España- que o volume utilizado polo concesionario nunca supere o autorizado.
E para rematar e fundamental. Esta concesión outórgase pola duración da industria e un máximo de 75 anos coa obriga de cumprir o disposto na Lei de pesca fluvial para a conservación das especies.
Dadas as circunstancias de antes, de hoxe e de mañá, sería moi desexable comprobar todo o exposto e obrigar ó cumprimento; mesmo recomendaríamos iniciativas destas características a: asociacións veciñais, concellos afectados, colectivos ecoloxistas; Confraría de Pescadores e Comité Empresarial de San Cibrán, non vaia ser que co paso do tempo a ría de San Cibrán non estea a recibir os caudais de auga imprescindibles para manter o seu ecosistema.
