Os nosos problemas socioeconómicos non se amañan con fotos
Escoitaba hoxe a Cándido Méndez nunha desas tertulias de cedo. “Fagamos virtude da necesidade”. “Se as bólas brancas de plástico -polietileno- serven para concienciarnos de como os nosos mares están plagados ou contaminados por plásticos, teremos aberto a luz á conciencia sobre os vertidos e as súas consecuencias”.
Pero, por favor, deixen de facer fotos ridículas!!! Non hai nada máis estraño que un pailán/a con traxe de domingo recollendo unha a unha bólas do vertido nunha praia só para facerse unha foto. Afortunadamente, este non é ese chapapote que como unha negra sombra nos invadiu no inverno de 2002-2003.
Pero debemos aumentar as alertas, as antenas e os vixiantes contra os verquidos terrestres, marítimos e aéreos. Especialmente os compostos por metais pesados, tanto pola súa acción directa contra a saúde humana como contra os efectos sobre a cadea alimentaria. E aquí non exclúo a ninguén por debates xurisdicionais, mesmo debo incluír aos comités de empresa das fábricas cuxa cadea de produción é moi sospeitosa de producir verquidos cuxa denuncia choca con “coidados” para evitar malas noticias que xustifiquen peches por outros custos insostibles.
Lía estes días dúas noticias en colisión. O incremento das pensións para facer fronte aos compromisos que impiden a perda de poder adquisitivo dos que levamos máis de 45 anos cotizado -o meu caso- fronte aos ingresos para a hucha dun dereito que, xunto coa sanidade e a educación, conforman o núcleo intanxible do Estado do Benestar.
Á dispersión poboacional sumouse a pirámide poboacional da nosa Galicia. “Galicia necesitaría 370 000 cotizantes máis para soster as súas pensións”. Pechamos o 2023 cun 27% dos cidadáns galegos con 65 anos cumpridos. E unha tormenta insolidaria. Tanto Euskadi como Cataluña pretenden xestionar a Seguridade Social. O que se suma ao Convenio Económico que, disfrazado de Dereito Constitucional Histórico, segue sendo un privilexio desigual no Estado das Autonomías.
Sabemos perfectamente que as cotizacións son ingresos do sistema que se ven afectados pola calidade do emprego, sendo inimigos da loita contra a precariedade e a temporalidade. Pero tamén hai un mapa que amosa desigualdades e desequilibrios territoriais que poñen en cuestión os principios progresistas de equidade e igualdade interterritorial e é aí onde agardamos que a conduta dos dirixentes sexa capaz de garantir a cidadanía da calidade que dan estes dereitos sociais no tratamento sanitario, educativo e social, especialmente para atender a dependencia. Isto último lévame a lembrar a envexa de que pasei cinco mandatos no Parlamento Vasco e tres no Parlamento Foral de Álava, vendo como esa “foralidade” lles permite ter máis recursos, mesmo para atender á poboación rural campesiña ou pescadora, isto o último con plans de renovación da flota e dos portos que me lembraron a miña infancia e mocidade vendo como traballaban os nosos mariñeiros en barcos de segunda man comprados aos arrantzales biscaíños e guipuscoanos.
Naquelas parroquias que son o tecido social e cultural da miña querida Galicia, sempre quero ver aos dirixentes facéndose fotos nos Centros de Saúde con todo o persoal sanitario necesario.
