Un día ‘de reis’ pola paz
6 de xaneiro de 2023. Despistado -polo día ‘máxico’ que é- das concentracións semanais pola paz nas escaleiras da Casa do concello de Ribadeo, paso por diante pouco despois das doce, no momento dunha concentración e lémbrome. Un grupo de concentrados, uns vinte ou trinta, están atendendo as verbas dun orador. Un pouco máis adiante no tempo vexo no xornal que volve aumentar a tensión entre os dous estados que dividen ós coreanos. O xornal tamén fala de que a guerra na Ucraína está sendo unha guerra de desgaste, como se as outras non o foran tamén. Pero sobre todo, as novas céntranse en Gaza de paso que a guerra se descentra de alí. Máis novas de que se vai acudir un delegado norteamericano a Israel mentres por unha beira a extensión da guerra á fronteira libanesa case se dá por feita, sumándose Hezbolá e detrás seu, Irán. E por outra beira, o mar Roxo xa se converteu en zona de ataques, volvendo perigoso o paso de Suez polos grandes buques que nos traen produtos da China e que terán que alongar miles de quilómetros a ruta a Europa, encarecendo en tempo e cartos as mercadorías. Logo, máis inflación: o que importa máis á moita xente, o peto, ardendo de novo. Consecuencias laterais dunha guerra que hai quen chamamos doutro xeito. As violacións do dereito internacional menciónanse menos, e aínda menos a verba xenocidio, igual que os números -sempre por riba da centea- de palestinos mortos o día anterior. Do Sahara, Iemen, Afganistán ou Sudán, nin palabra. Parece que teñan menos consecuencias, ningunha, para nós. E xa se sabe o dito: ‘ollos que non ven, corazón que non sinte’.
Pouco máis dá que unha vez pensado o anterior me decatase de que a concentración semanal pola paz era ó día seguinte, domingo 7 de xaneiro, ás 12:30. Día 6, día de reis, ou día seguinte, domingo día 7, en ambos casos nun día festivo, mesmo de celebración de agasallos, un grupo de persoas segue apelando á xente, ó mundo, pola paz. Pedindo un agasallo precioso para todos. Sobre todo, para os que caen baixo a metralla. Pero tamén para os que a milleiros de quilómetros de calquera guerra, sufrimos as consecuencias, entre as que as económicas son en xeral as menos importantes -aínda que sexan propostas como as máis vistosas-. A degradación que sufre a humanidade enteira, o medrar do odio no seu interior, son máis difíciles de que nolas conten os medios. Máis difícil tamén de que nos decatemos nós mesmos. Pero de efectos peores. Por dicilo dun xeito gráfico, do ceo nos envían carbón a través dos reis magos, debemos ter sido malos… ou sinxelamente pobres de poder por non poder acceder a outra cousa.
As fotos de Suso da concentración:
