Que lles debemos?
Veremos e escoitaremos aos que mandan nos diferentes espazos -civil, relixioso, económico, político- facer balances sempre optimistas. É o momento, polas datas da última páxina no calendario que nos regalaron o pasado Nadal. De súpeto descubrimos polo menos tres feitos. Pardiez! Que rápido se nos foi este 22 entre os dedos das mans! Cantos/as dos que comezaron connosco xa non están -maldita sexa! Cantas promesas que nos fixemos co Novo Ano non as cumprimos ou nos esqueceron. Voto a Brios!
Permítenme que antes do sorteo para a lotaría nacional -con perdón- lles faga dúas preguntas?. Que papel xogaron os galegos da emigración interior de España na historia do ano que se marcha? Dígoo por esas continuadas reivindicacións das Comunidades con Dereitos Históricos nas que se quedaron a vivir e que de seguro nestas festas levantarán as súas copas brindando pola Galicia que levan no máis profundo das súas almas. Madrid. Barcelona. Bilbao. Nos Centros Galegos das que estes días haberá bulicio e algún cantarín entre gaitas e esa fermosa lingua nosa -idioma do país-.
Somos 2,3 millóns de galegos residentes na nai terra de Breogan. 340 000 nados nas nosas irrenunciables parroquias que residen no resto de España. Sobre as súas costas cargaron esas desigualdades que permitían ou auspiciaban o Estado das dúas velocidades ou dos privilexios fronte aos sacrificios silentes.
Hai uns días lía unhas observacións de Emilio R. Pérez. “O ocaso da vida coincide con iso que algúns con prepotencia infinita sinalan como cousas de vellos”. “A historia da outra vida que levamos dentro enterrada e que é un conxunto de narracións que ao coñecelas proporciónannos motivos para seguir crendo”. Brillante! Por aí debería ir o mundo das ideas. Pero esgotanse, mentres medran os lixos audio visuais ou nesas redes cheas de mugre que capturan aos nosos mozos para evitar que se fagan perigosos libreensadores.
Fagan a proba. Escoiten aos nosos maiores. Si, a eses que depositan nas residencias e que ao chegar o Nadal visítanse como se visitaban os “monumentos do xoves santo”. Pero a celebración de tales cristiás festas deixanlas ás coidadoras deses espazos socio sanitarios. E é que trasladamos ao Estado o que denominamos dereito á calidade de vida, que en vacacións e festas de gardar significa que sexan os equipamentos e servizos sociais as “familias” de tales cidadáns que a pouco de memoria que fagamos descubrimos servíronnos para ser o que hoxe somos a inventario de postureo e presunción. E…tan contentos!.