Crónica dunha viaxe / 02 O Cádavo – Ponferrada

Levantarse a mañá do segundo día, segunda etapa, dá un pouco de pereza. O punto final (que non meta, non se trata dunha competición) queda aínda moi lonxe, e o corpo aínda non está recuperado do cansazo do primeiro día nin colleu a rutina diaria.

A partir de agora, territorio novo para a bicicleta. Polo deseño de programa previsto, vai pasada a primeira dificultade montañosa, pero será este día o que pase a segunda, nunha etapa longa para acortar a próxima, máis complicada por ter que subir a Cruz de Ferro dende o Bierzo.

Saír do Cádavo cara ó sur, costa abaixo, significa un novo cambio de cunca, de novo á do Miño polo seu afluente Neira. Será o primeiro de varios cambios semellantes en canto ó escorrer da auga, que non en canto ó esforzo necesario para pasalos. Despois, polo Cereixal (760 msnm) paso á cunca do Navia, primeiro vía Cruzul e logo, directamente, de novo escorrendo as augas cara ó Cantábrico. Chegado ó Pedrafita (1108 msnm), unha nova conca, a do Sil, vía o río Valcarce, con
augas que rematarán no Miño e logo no Atlántico por Camposancos.

Ó pouco do Cádavo, un recorrido pola sinalada como Via XIX Romana, e chegada á capela de Todón, xa rematada a costa abaixo. Tras superar un pequeno alto, Becerreá pásase rápido pola axuda da gravitación, e chégase ó paso sobre o río Cruzul, podendo observar tres pontes, do modesto vello da N-VI, ó novo, polo que pasei, e ó da A 6, aínda máis alto e impoñente.

A chegada ás Nogais despois doutra pequena subida e o paso do primeiro túnel de estrada nacional, anuncia a subida do día, o Pedrafita. Pasar un túnel en curva nunha estrada nacional en bicicleta por primeira vez dá un pouco de medo, pero o tráfico era escaso.

Torre de Doncos, dende o mirador, e igrexa de Pedrafita do Cebreiro.

Ó pouco de comezar a subir cara a Pedrafita, unha
parada no mirador da torre de Doncos é gratificante. Tanto, como
desoladora un pouco máis arriba a entrada que conduce a Doncos por baixo
da autovía dende a N-VI. Unha poboación illada nun lugar xa abondo
illado de por si.

Entrada a Doncos dende a N-VI.

A subida a Pedrafita, de temida, faise máis curta do esperado. No medio, algunha parada máis, para quedar coa imaxe dalgunha vista, algunha ponte, ou as xuntas de dilatación sobre as que vou pasando, cun sistema que agora coido que xa non se usa. E en pedrafita, un cafetiño e un apunte da igrexa. Pequena, pero como apuntou un parroquiano, ‘somos poucos, chega’.

Caída a ponte da A 6, a autovía cortada, desviación de tráfico pola N VI, perigo, pero ningún aviso especial. A baixada duns tres quilómetros lévame sen previo aviso á autovía. Volvo atrás uns metros, crendo que me equivocara e que podería pasar pola estrada, pero non. Cabe o volver cara a Pedrafita, subindo, pero logo, que? Como baixaba? Calculando a distancia ata que poida saír da autovía, uns nove quilómetros que me van levar menos de un cuarto de hora, sigo costa abaixo rápido e sen incidentes, exceptuando dous turismos (casualidade que os dous fosen de gama alta?) que pitaron ó paso.

Unha vez en Vega de Valcarce, o carril do Camiño reláxame ata chegar a Vilafranca do Bierzo. É hora de comer, e aproveito tamén unha fenda de vista para tomar un apunte.

San Nicolás, dende a praza Maior de Vilafranca do Bierzo.

Pola tarde, xa suave de perfil (o que facilitou unha boa velocidade) e parte por estradas secundarias ou camiños, chego ó destino do día, no lugar de Santa Martina, Ponferrada. No tramo recorrido, algo que non observara indo pola estrada: o sistema de canles de rego nesta zona berciana.

Aproveitando o apoio, unha volta
pola vila ponferradina ven ben despois dunha etapa duns 94 km cun desnivel duns
930 m, pasados tras cinco horas en bicicleta.