Opino que os liberados poden ser bos, o que non significa -nin moito menos- que a maioría o sexa no actual sistema. Fago esta aclaración, que pode que algún día desenvolva no blog, para deixar a continuación a visión de Pablo Mosquera:
Para que serven os liberados?
¡Desde xa!. Son unha profesión. Son un gasto improductivo. Serven ao seu
propio interese. Salvo honrosas excepcións cumpren aquilo que sinalou
Joseph Fouché, político do século XVIII, “todo home ten o seu prezo, o
que fai falta é saber cal é”.
Segundo estudos sociolóxicos que apenas importan -só lles dan cancha
mediática aos de presunta intención do voto- a corrupción e a fraude
forman parte das primeiras preocupacións do tecido social en España.
Diría máis. Son causa de indignación. E o peor. Como dicía un colega xa
fenecido: “o malo non é roubar, é que che pillen”. Por iso, tales
condutas terminan facendo callo e pasando desapercibidas ou asumidas
como parte da paisaxe.
Un país debe ter, manter e incrementar a súa conciencia social contra a
corrupción. É signo e síntoma de madurez democrática. Os franceses
seguen sendo os máis preocupados ao valorar o estado da democracia. Así no
2010 instaron a que a Dirección da Política Rexional na Comisión
Europea, investigase a calidade das Institucións nos países da Unión.
“Cando as Institucións son de calidade, hai menos fraude e a sociedade
aumenta a confianza en tales Institucións”.
Nun estado de máxima crise para a relación entre ingresos e gastos,
alguén debería analizar a situación que pasou do negro ao branco. Aquel
temor á intervención dos “homes de negro” con mandatos para irromper,
por orde do FMI, Comisión e BCE, nunhas contas públicas que nos
colocaron nunha senda para un endebedamiento crecente, ao que non
poderemos facer fronte varias xeracións. E é que a pandemia e a guerra
en Ucraína, xustificaron tal estropicio. Aquela acusación de orzamentos
ou medidas austericidas, deron paso ao vello formulismo contable que
consiste en inflar os ingresos e aumentar os gastos improductivos. No
medio a eterna discusión. Que facer coa política fiscal?
Para un cidadán que vive pendente das veleidades na clase política e xa
que logo consumindo información que ameaza os compromisos sobre o poder
adquisitivo das pensións, pertencer á lexión con máis de nove millóns de
pensionistas é tanto como vivir no eterno suspense, mes a mes, polo
ingreso bancario da pensión. E é que non hai Institución que mereza a
miña confianza. E é que non hai mal ou ben que cen anos dure. E é que
sempre resulta máis sinxelo apertar as tuercas ás clases populares que
ás clases elitistas do IBEX-35.
Pero imos quitarnos vellos complexos e ser políticamente descarados.
Como é posible que a sociedade civil tolere as mesnadas de políticos e
sindicalistas, sexan da dereita, esquerda ou centristas (?), que viven
liberados do traballo e cobran catorce suculentas pagas -trato de
esquecer aquela frase de Carlos III: “os meus oficiais cobran—máis o
que afanaren”- procedentes do erario público sexa central ou
autonómico? Fálase dun custo anual de sesenta mil millóns de euros.
Agora empezo a saber para que serven os que dan título ao meu artigo.
Fan sombra co sol dos luns ao medio día. Constitúen aquela casta da que
un día sinalaban algúns/as que hoxe gozan en tal espazo de privilexio. E
é que a envexa segue sendo un deporte nacional. Trátase de pertencer a
eses valerosos terzos de liberados que vixían de esguello, o camiño
emprendido polas súas nóminas desde as arcas públicas ata as súas contas
correntes.
¡Que dura é a situación-profesión de liberado!. Comentábame un amigo que
certo sindicalista liberado, tras décadas en tal situación,
xubílasenos, pero xa está previsto que sexa un parente político quen
lle substitúa na canonjía. Digo ben, canonjía. Que permite vivir sen
sobresaltos, co deber estético de saír na foto levando, cando toque, na
primeira fila a pancarta. E é que para que todo siga igual, a gusto do
amo, hai que facerse unha foto dándolle un bico a un pobre ou
encabezando algunha protesta obvia. Coñecen algunha protesta con folga e
piquetes informativos para suprimir mandarines liberados?
Non me estraña. Agora as nais no canto de sinalarlles ás fillas -outrora
en branco e negro- “Maruxa, casate cun enxeñeiro”. Agora din que din: ”
Maruxa, xúntate cun liberado e dille que acerte onde fai a
genuflexión”… Si, aquela que outrora se facía ante a Igrexa, cando esta
era un poder fáctico, como o son agora os políticos e os sindicalistas.
Pablo Mosquera Mata