Nas épocas de viaxes tamén se move a emigración, en particular a máis ‘moderna’, a Europa (e non me estou a referir á ‘crise humanitaria’ que leva ese nome como eufemismo doutros ben peores, senón da ‘nosa’ emigración). Supoño que non sería ese o motivo polo que o INE sacou o último informe sobre emigración. Cheguei a el case de casualidade, pero unha vez que lle din unha ollada, non me gustou. En parte, pola falta de aproveitabilidade (dun informe en pdf os datos hai que sacalos ‘a martelo’, destrozándoos antes de volver a estruturalos para aproveitalos), en parte pola falta de transparencia (as clases nas que se apoia non permiten facerse unha idea clara da ‘textura’ do fenómeno mais que nuns poucos campos), incluíndo a falta de desagregación de datos (que non permite, por exemplo, considerar a Galicia como un conxunto e estudar o fenómeno por separado na nosa terra). Ou sexa, algo xa normal de falta de apertura de datos na administración española, do que non é a primeira vez que falo.
Así pois, centrareime nunha táboa tentando obter dela o maior zume posible. A táboa da que falei, tal cual, unha vez pasada a unha folla de cálculo:
Nunha primeira ollada, pódese ver que aumentou o número de emigrantes a tódolos países, exceptuando, por pouco (-1,35%) Venezuela. Para facernos unha idea disto último (‘por pouco’), dicir que terían que pasar uns 74 anos ó mesmo ritmo absoluto para despoboar Venezuela de emigrantes españois.
Primeira transformación: ordeamento por volume de emigrantes:
Ó ordear, pódese ver que a saída neta de xente de España o pasado ano foi de 110 194 persoas, unhas 300 diarias, aumentando un 5,34% os nacionais no extranxeiro. Ó comparar cifras, obsérvase que tódolos países que sobrepasan de longo esa porcentaxe son latinoamericanos (a excepción dos EEUU e do Reino Unido), dando unha idea de que, se a crise afecta ós nados en España, botando fóra á xente nova, máis afecta ós españois nados no extranxeiro (que adquiriron a súa nacionalidade en moitos casos por descendencia) e que son en realidade emigrantes a España que retornan ós seus países de orixe.
Tamén chama a atención que os tres países que máis aumentan na emigración son Arxentina, os estados Unidos e o Reino Unido, por esa orde:
Quizais sexan máis visuais, coma sempre, os gráficos, coma estes outros gráficos:
Os dous gráficos anteriores representan o mesmo: a cantidade de españois no extranxeiro en xaneiro de 2015 e de 2016, pero teñen diferente base, a do primeiro en 0, e a do segundo, en 2 000 000. A manipulación a que poden dar lugar para comentarios, a ‘perspectiva’, queda así clara, dentro do drama da emigración, ó ollar para un ou outro.
Volvendo ó aumento por países, quedan a continuación dous gráficos tamén cos mesmos datos pero en diferentes versións:
Sobre estas liñas, o gráfico tradicional, cos datos por países en 2015 e 2016, e baixo delas, o gráfico en función logarítmica. A diferencia? As barras de arriba son proporcionais ás cantidades, tanto de emigrantes en cada ano como de variación de emigrantes. Nas de abaixo,pódese dicir que a variación entre o ano 2015 e 2016 ten unha lonxitude proporcional á porcentaxe de aumento. Tamén nestes casos, a percepción pode ser ben diferente.
Ben, podemos xogar con cantidades e gráficas, mais iso non suprime o feito de que a saída neta declarada de emigrantes superara o ano pasado (2015) os 100 000. Igual que o ano anterior. E que o anterior. E que o anterior… con calquera gráfica que xogemos, a menos que esteñamos a mentir ou a ocultar.