Comezou o festival anual internacional de teatro relixioso clásico. Pode verse en toda España.
En lugares, con moita riqueza representativa e impacto económico. Noutros, con sinxeleza e adicación persoal de veciñanza. En todos, con control organizativo ó detalle, a cargo dunha estrutura menos monolítica do que parece, e máis do que sería desexable para moitos.
En calquera caso, ó modo das persoaxes de Luigi Pirandello en procura de autor, os actores confúndense co público, o esceario difumínase e a representación cobra rasgos de vida real, confundindo a un público que vive na irealidade de ser, ó tempo, actor, sen diferenciar os roles.
Mentres, un ano máis, o espectáculo vai adiante. Cada ano, signo dos tempos, máis comercial, máis turístico, adaptándose ó que non era, se algunha vez foi. Cada ano, máis teatro e menos sentimento. Ou era sentido?