Ribadeo e o oceano

Ribadeo mira pouco ó mar. Á beira dun codo do oceano, o Cantábrico, a procesión do Carme non sae da ría de Ribadeo. E é o momento no que máis xente hai á beira do mar. Tivo relación no pasado, con embarcadeiro en Hamburgo, pero hoxe xa non é así.
A cita non ven pois pola navegación, senón pola constitución do mesmo oceano: a agua, as pingas individuais que en grande cantidade van facendo a inmensidade. Remato de atopar unha frase que lle atribúen á Nai Teresa de Calcuta: “El océano está hecho de gotas de agua, así que tu gota es importante porque con otras gotas, podemos hacer un océano”. Sóname que en orixe, a frase debera estar mellor construída, pero así chegou ata min, e a idea é a básica: pouco podemos facer, pero contribuímos a facelo, por grande que sexa.
Ribadeo é tamén así. O que fai cada quen inflúe, aínda que pareza que non. E vanse conseguindo cousas, aínda que non todas as que se debera. a frase, a idea, está na liña doutras moitas que expresan que o tesón e a unión conseguen o que sexa. Así o de ‘fíxoo porque non sabía que era imposible’, e outras moitas.
Non embargantes, en toda empresa hai momentos de desánimo, no que apetece tirar a toalla. Aínda neles, debe deixarse o mellor posible para que outros ou un mesmo a podan recoller, se a obra paga a pena. Se non a paga, hai que tirala canto antes.
A cousa ben a conto de se en Ribadeo hai conciencia de que somos un pobo, unha comunidade que avanzamos (ou retrocedemos) xuntos, ou máis ben é un sitio onde cada quen tira para si e punto. Non é a primeira vez que cito no blog a teoría de xogos: está demostrado que nos xogos nos que se pode colaborar ou ir cada quen polo seu camiño, moi mal teñen que ser dadas a reglas para que resulte mellor para todos o segundo. O caso é que nese segundo caso, hai algunha persoa que sae gañando máis que a media, e iso decide moitas veces a falta de colaboración: ós demáis, se ven o raio partilos…
A foto, da faro da Illa Pancha, que marca a sinal para surcar o mar e ilumina as pinguiñas de auga que o fan, que o constrúen, sen saber que o están a facer.