O paradoxo do mentireiro: fides ex auditu, tamén en Ribadeo

Onte leín no ‘El País’ un artigo de Joaquín Estefanía titulado ‘La paradoja del mentiroso’. Antes de seguir, unha citas da primeira parte do artigo (a segunda coido que non ten a altura da primeira):
“la democracia es dinámica, (…) la impulsamos o retrocede” (algo que levo dito unhas antas voltas nos post anteriores)
“la aniquilación de la verdad y la aniquilación de la democracia caminan al mismo ritmo”, relacionado co que tamén teño dito de que se non hai información veraz para todos a democracia é un soño
“el mentiroso está contando sinceramente su verdad y, al creerle, cedemos parte de nuestra libertad en función de la mentira. Pasamos a estar sometidos a la voluntad del otro.” Di nalgunha parte Xesús: ‘non seades incrédulos, senón crentes’ ,porque a tendencia, a necesidade de creer nos demáis é necesaria para un individuo social. Cando un minte, estase aproveitando desa tendencia á credulidade, está estafando e roubando algo inmaterial.
“Para que funcionen, las democracias necesitan que sus decisiones sean informadas (…) en la medida en que no pueden tomarse esas decisiones, el proceso democrático resultará ilusorio y el poder del pueblo quedará reducido a un mero eslogan”, co mesmo comentario que xa fixen antes.
“El control democrático depende de que los ciudadanos dispongan de información verdadera y en tiempo, para atribuir responsabilidades a sus representantes”. é dicir, tamén en tempo, e non dilatando a información canto lles pete, co que seuen levando avantaxe.
E nesto, lémbrome da segunda parte do título, unha cita latina que lle teño oído ó autor de ‘A vida político – social de Ribadeo’ con tradución de ‘a fe (entra) polo oído’, no sentido de que a base de machacar (=propaganda), é cando se comeza a creer (=fe). E quen pode facer a propaganda? quen pode, é dicir, quen ten poder. Por eso, se a xente que ten poder non o ten acompañado de integridade moral, traballará para sobreexercer o poder que ten en contra da participación de todos os máis débiles, en contra da democracia. A renglón seguido, paso a dar un repaso á información sobre diversos tema dada polo concello e pregúntome, estamos en democracia? De nome, tanto como en América. Haberóia que dicir que na realidade tamén? Son preguntas retóricas, mentras se anuncian volta tras volta as mesmas cousas, ata que se desminte ou por carambola ou tempo remantan sendo certas, pero mentras van calando na xente como se de verdades se tratara. Casualmente hoxe aparecen na prensa dous desmentidos. Un, sobre a volta do xulgado a Ribadeo no 2007, que pasará sen el. Outro, sobre a multa imposta a unha empresa pola desviación dun rego (xa tratada no blog), que se xulga ridícula pola súa cuantía. En relación con eso recollo unhas palabras do presidende da comunidade de montes de Ove: “Cambiaron o cauce do río centos de metros, non 200 como di Medio Ambiente, e con elo anularon un camiño, coñecido como o do Bon Xesús. A multa é ridícula, e Medio Ambiente debe pensar que con iso xa está todo feito. Tamén destruiron un muín e a fonte da Rosiña, que en setembro, cando a seca, daba doce litros por minuto. O que pido é que se actúe como corresponde e que amañen o que destruiron”. … Todo por 300 euros (onte a cantidade tiña máis ceros).
Co anterior, resultoume entre premonitorio e relaxante ver a entrada de fai un ano: ‘O prometido é débeda’, aínda que se trataba dunha pequena promesa relacionada coa entrada anterior, ‘Arco da vella’