Prométocho, ruliña, pasar pasará.
nCando libres o teu peito de todo mal,
nos pesadelos minguarán
ne os días mellorarán;
npois sempre nel o teu corazón se agochará.
nÉ o seu refuxio, o seu leito,
ne del non o podes desencaixar.
nCoida o teu corpo como o fai o lacazán
nporque sen descanso ninguén se pode curar.
nXa te aviso, has de dubidar
ndo teu valor persoal,
ndas túas decisións,
ne do teu camiño vital.
nE aínda que che recomendo escoitar,
ntamén che digo que por ti
nhas de comezar
npois se escoitas demasiado aos demais
npódeste confundir aínda máis.
nE esas voces que che están a falar
ndía e noite se parar
nson as sombras dun pasado
nque por sorte ficou atrás.
nAsí que do mesmo xeito que as ondas do mar,
nobsérvaas e logo déixaas pasar.
nSon recordos que non debes deixar de lembrar
npero tamén son dos que te poden torturar.
nE xa sabemos que a tortura te pode matar.
nNon o fixo aínda pero a tempo está.
nNon te culpes polas almas que tiveches que abandonar
nporque tampouco eran a túa responsabilidá.
nA culpa é rápida ao nos infectar
ne pouca é a menciña que se pode empregar,
npor iso unha dieta baixa niso de se fustiagar
né a única recomendación de verdá.
nEsquece as crenzas que che fan tanto mal
ne colle as novas que che fan cicatrizar.
nÉ un camiño longo, non vaias pensar,
nmais é un sendeiro que merece o teu pisar.
nXa verás como o vas a desfrutar
nunha vez que de ti non te poidas olvidar.
nPolo de agora non te has de preocupar
nse o que queres é avanzar
ne nun futuro a outros apoiar.
nA única urxente e certa necesidá
né a de ti mesma coidar.
Deixa unha resposta