Vella reflexión. Pero indispensable para volver comezar. Distinguir as voces dos ecos. Aprender a conversar co home que vai connosco mesmos. Camiñar lixeiros de equipaxe. Ser no bo sentido da palabra bo. E é que repasando os poemas dos nosos mellores mestres, atopamos respostas e senllas para reemprender a marcha.
Vénme á mente que haberá tres espazos sobre os que debater. As causas primeiras desta catástrofe mundial. O nivel dos dirixentes que puxo o sistema para “coidar” da civilización. Os cambios que debemos operar, desde o poder popular e sen que volvan meter as súas sucias mans os mercadores e os profetas.
Levo tempo pedindo que paremos. A velocidade impídenos ver a paisaxe. A velocidade instálanos nun vehículo perverso desde o que non vemos o que deixamos atrás. Pero esta vez, o vehículo descarrilou. Ao baixarnos da masa informe en que se converteu o noso mundo, comprobamos: desigualdades e desequilibrios insoportables; cambio climático a piques de crear un planeta inservible para a vida; teorías-mentiras-manipulacións a inventario dos novos poderes fácticos; incapacidade para enfrontarnos cun virus, cando a soberbia tennos levado ao discurso da inmortalidad.
Fai anos que me refuxio na historia. Pido aprender do pasado. Facer un exercicio retrospectivo epidemiolóxico. Buscar a resposta nos ciclos da convivencia humana. Menos política e máis sociedade. Pero sobre todo, menos soberbia froito da revolución tecnolóxica e máis lectura para os episodios que sufriron as diferentes civilizacións, para asumir os fracasos do cenit e regresar humildemente ás raíces do pobo, sabio, comprometido, formado por lexións de heroes anónimos, aos que estamos colocando na vanguardia da loita, mentres xefes, xefiños, liberados, autoridades, mamelucos vestidos de gala e rodeados de pompas solemnes, mostran non só incapacidade: algo peor. Son o obstáculo para os que camiñan ombreiro con ombreiro.
Teño necesidade de saber que pasa. Como están os meus amigos. De que forma podo axudar. Como salvamos aos máis débiles, ¡isto non pode ser Esparta!. Que mecanismos debo esixir desde a miña condición, sen xénero, de cidadanía, para que poñamos freo ás Pandemias – non esquezamos que son tres; infección, pánico, pobreza-.
Polo de pronto saco forzas da miña propia dignidade. Non entendo, non consinto, non me calo. Eses malnacidos das instancias “supremas” da UE que se negaron a poñer en marcha os “coronabonos” para inxectar recursos económicos ao sistema, son uns malditos feudais que debemos expulsar canto antes. Esta non é a Europa dos cidadáns. Segue sendo o mercado no que uns son explotados e outros se forran… Pois chegou o comandante e mandou parar…
E para rematar. Supoño que a estas alturas non haberá ningún sindicalista liberado. Supoño que non haberá ningún alto funcionario refuxiado no seu despacho. Supoño non haberá ningún empresario facendo contas para a fórmula antiga que consiste en prescindir do obreiro para poñer a recado o capital
Amen.