A MENOS “LIKES”, MENOS EUROS
E tamén menos ego(s). Segundo varios estudos, o 80% dos usuarios de aplicacións de citas como Tinder (as axencias matrimoniais do século XXI) están decepcionados e aburridos delas, o que implica máis caídas en bolsa, máis perdas, menos ingresos, menos beneficios, menos publicidade, menos patrocinadores e menos clientela.
As expectativas ás veces non se cumpren e chegan despois as frustracións, tanto se se procura sexo só como acompañado de amor. Asemade, a mocidade non está disposta a pagar por andar a facer as beiras polas redes sociais. Xa o fan de balde en Instagram.
Polo visto, o público masculino interésase máis polas relacións sexuais e o feminino polos aspectos afectivos. Nada moi diferente da vida real, probabelmente. Tamén hai algúns incautos que andan á procura de amizades especiais e, como moito, atopan persoas coas que compartir unha copa e pouco máis. Aínda así, non convén desmoralizar porque sen soños, sen anceios o ser humano sería aínda máis mortal.
A novidade e o efecto sorpresa logo desaparecen, os patróns de conduta repítense en bucle, a orixinalidade escasea e o algoritmo non dá unha ao xeito porque o que quere non é que un atope a súa media laranxa ou medio limón, mais que fique enganchado aos “likes” tanto como ás súas paixóns. Esa é a cara B deste tipo de tentacións.
As citas rematan por se converteren nun casting ou nunha voráxine de candidatos á darwiniana selección natural das especies, esperando sempre atopar alguén mellor que sexa digno do noso merecemento e da nosa valoración, mais a realidade é teimuda e, moitas veces, un remata por aceptar un simple premio de consolación.
E aparece finalmente o sentimento de cousificación nun mundo interconectado e, pola contra, tamén hiperillado no que nunca tantos solteiros houbo por kilómetro cadrado.