 |
| Francisco Asorey no 1914 (imaxe no D.P., collida de Wikimedia Commons) |
“OS VIEIROS DE ASOREY”
Así se chama a exposición ao aire libre (formada por paneis de grande formato con textos de Felipe Senén e fotos de Xurxo Lobato) que desde hai unhas semanas está en Compostela (ou Compospétrea, como a denominou a ribadense Alba López nun poema), ao pé do xigantesco monumento a San Francisco que el mesmo realizou en 1930. Outro dos seus traballos na cidade (que neste caso pasa máis desapercibido) é o espectacular chamador de bronce na porta do pazo de Vaamonde da rúa do Vilar.
Asorey naceu na nobre parroquia cambadesa de Fefiñáns en 1889 e finou na propia cidade de Santiago en 1961. Formouse na escola de artes e oficios de Barcelona e logo resisidiu en Bilbao e en Madrid, onde compartiu vivenda co pintor andaluz Julio Romero de Torres. En 1918 afincouse na capital da Galiza ao gañar a praza de escultor de anatomía na faculdade de medicina, instalando o seu obradoiro particular na Caramoniña, perto de San Domingos de Bonaval. En 1940 ingresaría na Academia das Belas Artes de San Fernando. Só no país, dise que hai un milleiro de obras do artista.
Se eu tivera que destacar algunhas, serían as tallas en madeira da Santiña e da Naiciña, que nunca podo observar sen sentir un arrepío entre estético, nostálxico e case divino.
A casualidade quixo que tamén haxa unha mostra sobre o magnífico fotógrafo compostelán Ksado na Casa do Cabido. De feito, Asorey inspirouse en varias das súas instantáneas para a creación de diferentes esculturas. Esa é a grandeza dos creadores e das artes: saber o que poden dar de si cando se mesturan.