Mondoñedo: Camelot do silencio
Pablo Mosquera
A nosa Valibria é inmortal aínda que ás veces está durmida. As súas rúas son unha sinfonía de edificios fortes ou templos que lembran a súa condición de capital ata 1833. As súas elegantes chemineas ou aqueles patios de entrada a casas fortes amosan un patrimonio histórico-artístico. Segue a ser a sede episcopal da Diócese Britoniense Dumiense. Un tratado de lendas. Unha reflexión para a lúa chea destes días de outubro en plena Feira das San Lucas.
Cada vez que vou á miña capital -porque non me sinto lugués e si mindoniense- sempre visito o fermoso cemiterio vello para ir ás tumbas de Leiras Pulpeiro, do mestre Veiga, de Lence Santar, do Pallarego e sobre todo para ler un poema de Antón Noriega Varela á humilde morada de Álvaro Cunqueiro.
É o Camelot do Reino da Choiva. A Santa Compaña de Merlín e familia. O descanso de Simbad. O espectáculo, só para almas sensibles, desas follas ocres que se desprenden na Alameda dos Remedios, e baixando pola rúa Obispo Sarmiento, á altura do pectoral de Ánimas, diante da confitería Val de Brea, polo son da Ronda e a Paula transfórmanse en finas láminas de ouro, que chegan ata a Catedral da Asunción e están bañadas na Fonte Vella.
Dende o maxestoso edificio de Santa Catalina ata o barrio dos Muiños. Mirando aquela ponte onde o bispo Fadrique de Guzmán fixo o imposible para impedir que o seguro conduto real chegase a tempo de perdoar ao Mariscal e ao seu fillo, para converter o seu sangue en semente doutra lenda. A que, entre outras, comentamos na Taberna O Valeco.
Nestes días e durante séculos coñeceranse e saudaranse feirais multirraciais e habitantes de parroquias ou lugares da nosa Galicia Cantábrica. Será fermoso ver cabalgar as nobres bestas cara ao seu descanso preto do espazo que contén o Plateresco do antigo hospital de peregrinos, os palcos para orquestras cuxo son se controla mediante mando a distancia e, por suposto, a sala dese polbo cuxo cheiro uns días gañará a partida ao do incenso.
Oferta de artesáns. Madeira, vimbio, ferramentas agrícolas, roupa e vinilos vellos. Pero tamén pan, castañas, doces galegos, e sobre todo adoro a esa Raíña Xenebra das empanadas -Millo e xouba- para rematar cunha boa augardente onde mollar un anaco da torta cuxa fisiognomía é un recordo para o rosetón da Catedral con cabelo de anxo napolitano.
Como cada outubro rompeuse o silencio. Mesmo amigos que foron seminaristas no pasado poden lembrar os seus paseos co breviario. Tamén podo ter un abrazo fraternal con antigos alumnos de Don Francisco. Podo sorprenderme coa alegría de recoñecer a Carlos Nuevo, Sito Otero Regal, Vicente Miguez, Chis Canoura, Eugenio Linares, Lino Rico, Jose Louzao, Marucho, Paco Grela… Sei que eles senten o mesmo ca min. Lembrar aos ausentes como o noso inesquecible Arcadio Mon. Sexamos felices por exercer a nosa cidadanía mindoniense, ou emocionármonos cando escoitamos as gaitas interpretar a Marcha do Antigo Reino.
Pablo Mosquera Mata
