 |
| Xela Arias e Luísa Villalta, en imaxes collidas de Wikimedia Commons, lic. CC BY SA 3.0 e 4.0 respectivamente, realizadas por Santos Díez e Eduardo Castro Bal, e Dende |
Parafraseando o de ‘ate o corenta de maio non quites o saio’, non está o galego para, a 17 de maio de 2024, quitarse o saio. Por moito que unha nova poeta (nova por ser a nova homenaxeada, pero tamén por ter pasado aínda nova), Luísa Villalta, apareza como un incremento de valor da lingua, por moito que en Ribadeo se lembre neste día o pasamento de Hernán Naval, por moito que en Pontedeume se faga un roteiro celebrando a escritores relacionados coa vila, por moito que se celebren diversas feiras do libro (en teoría, do libro galego’), por moito máis, a debilidade relativa da nosa lingua vai facéndose máis e máis patente a medida que pasa o tempo. E aínda que hai culpables, si, nun día de celebración, coido que o momento de mirar adiante, organizármonos, traballar, producir e vivir en galego, e facer que a nosa lingua siga tendo pegada, tendo futuro, tendo ‘mil primaveras máis‘.
E abaixo, para remarcar o día, deixo unha gravación feita por unha amiga para o día das Letras Galegas commemorativo de Xela Arias:
Poemas Xela Arias 2 from lingualiza on Vimeo.