Rastros dunha burbulla especulativa
A última campaña que culminou o 28-M insistiu ata o paroxismo co dereito á vivenda. Nalgunhas declaracións realizadas cando se acende o semáforo en vermello do altofalante para comunicarlle que se emitirán xestos e palabras pola televisión pública, desencadeouse unha “poxa entre políticos” sobre a oferta de vivendas sociais. Despois de pasar polas urnas, volveu o silencio. Excepto por esas continuas noticias de medo. Hai unha tribo urbana cuxa impunidade é temible. Os ocupas. Pero… non é a miña intención perturbar un espazo que se converteu nunha oferta para as compañías de seguros. E é que o medo provoca angustia social e tamén unha fonte que alimenta o lume dos negocios.
O arquitecto galego Carlos Fernández Coto percorreu a nosa Galicia e ao estilo de Ruth Matilda Anderson fotografou o que denominou “canibalismo urbano e maltrato da paisaxe”. Levamos trinta anos non só para sinalar a perigosa uralita -Amianto- tamén denunciando esa contaminación que chamamos FEISMO. Como me doe o máis próximo, non teño menos que sinalar os esqueletos da entrada do meu porto de San Ciprián no que se chamaba Polígono de Galdín e algúns vendíano como “Corredor Verde” hoxe en mans da SAREB. Sen esquecer o esqueleto construído sobre Castro Celta na Atalaya da miña vila coa reivindicación de dúas moles -FARO I E II- aínda que a outra mole construída nos anos setenta foi derrubada pola dirección municipal.
“Unha vez aprobada en 2016 a Lei do Solo e outras normativas como as Directrices de Ordenación do Territorio ou a Lei de Protección da Paisaxe, Galicia, unha das comunidades máis afectadas polo feísmo e os excesos urbanísticos, dotou nos últimos anos dun avanzado marco normativo e de inspección, instrumentos como a Axencia Pola Legalidade Urbanística (APLU), co fin de frear o deterioro urbanístico e derrubar os peores exemplos a través dos instrumentos de disciplina urbanística”.
Non necesito lembrar os tres vértices dun triángulo patrimonial. Casas típicas galegas. Os Centros Históricos das nosas Vilas. A paisaxe verde esmeralda ou azul. Ante tal poño aos Concellos como primeiro garante, vixiante e xestor. Non vale vender fume en campaña e despois “ten que ser”, ou “imos mirar e ver”.