Puñalada trapeira ao deporte
Futbolista, entre outros deportes. Xerente do “Glorioso” Deportivo Alavés que xogou a final de Dortmund. Responsable foral do deporte no primeiro Goberno constitucionalista do País Vasco -1999 a 2002- Recoñecido afeccionado do Real Madrid dende pequeno. E sobre todo adicado ao deporte como actividade económica, recreativa, saudable e social. Hoxe, con noxo! O fútbol conseguiu demostrar que se asemella a aquelas historias do padriño entre Sicilia e Chicago nos “ledos” anos vinte.
Que lles imos dicir a eses nenos que xogan ao fútbol no deporte escolar? Mala é a actitude violenta de moitos pais transformados en hooligans que insultan desde a bancada ou queren que os seus fillos gañen civil ou criminalmente. O malo é que de alevíns, se destacan sinalando formas, convértense inmediatamente en clientes dos representantes que son a versión moderna do comercio de escravos que pode converterse nunha complicada e suculenta operación de enxeñería comercial. O malo é que o fútbol é capaz de estragar ese espírito olímpico que desenvolveu Pierre de Coubertin -xuño de 1894- e que se apropia da inmensa cantidade de recursos para o deporte que establece cada vez máis dous espazos moi afastados: o deporte minoritario e o deporte de masas. O malo é que o deporte forma parte dunha fórmula perversa para desviar a atención da sociedade ou para alienala segundo ditados deseñados por minorías que son auténticos poderes fácticos.
Non tivemos abondo con esas cantidades vertixinosas que move o fútbol en fichaxes, publicidade, material e instalacións? Agora resulta que á vergoñenta presenza da dopaxe hai que engadir a compra ou a chantaxe nas relacións entre xuíces deportivos e directivos. Refírome aos dous últimos escenarios. Ese punto do ICEBERG coherente coa celebración do mundial de fútbol en Qatar que lle custou prestixio á Eurocámara E por suposto as relacións entre un tal Negreira e o Barça, que moito me temo que serán o primeiro capítulo dunha serie, novela con máis protagonistas. De súpeto, o que era presidente da Sociedade Deportiva compostelá -onde xoguei nos meus tempos composteláns- recoñeceu que era habitual regalar reloxos de ouro aos árbitros de primeira división que chegaban a Santa Isabel.
Tiven a feliz idea cos meus colaboradores da Consellería de Deportes da Xunta de Álava de desenvolver o programa “Vitoria, a cidade do deporte”. Foi a fórmula dunha actividade tan limpa e alegre -cheguei a ter doce deportistas olímpicos- para cambiar a imaxe do terrorismo na capital de Euskadi. Costoume unha moción de censura na que os partidos nacionalistas me acusaban de “españolizar Álava” ao celebrar máis de trinta campionatos de España, entre eles dúas Copas do Rei de baloncesto.
Non só o fútbol español está mal. É todo o deporte que dalgunha maneira permitimos ir detrás do fútbol. E non podo esquecer como o deporte forma parte da educación física e mental da nosa mocidade, que comeza na escola, continúa nos vestiarios de equipos modestos e chega a eventos deportivos que moven o espectáculo por terra, mar e aire. Espero e desexo unha limpeza a fondo para un exemplo integral e eliminación desta subcultura da corrupción cada vez máis estendida en tantos ámbitos da vida comunitaria.