Hai tempo que veño facendo referencia no blog ó que eu chamo ‘xardíns colgantes‘, conxuntos de plantas ou plantas soltas que, de xeito non guiado por man humana (máis ben, non evitado pola man) van na procura dun lugar para vivir, en xeral nas partes altas das fachadas das nosas casas. Ás veces, irrumpen á vista, mais o normal é que sexan a penas pequenos borróns nas alturas. Nun día de ánimos baixos poden parecer o descuido e falta de atención cosificados, mais noutros, máxime se fai boa temperie e a persoa ten bo esprito, poden aprezarse na súa beleza sobre o fondo celeste ou facendo filigranas sobre unha ou outra parede.
Esta mañán, nun pequeno recorrido entre a Atalaia e a praza de Abaixo, recollín algúns detalles de xardíns colgantes que agora deixo aquí, en orde de aparición á miña vista, e onde se poden contrastar diversos estilos, dende simple maleza en fincas abandoadas a unha ramiña mínima en predios ben coidados, en situacións que requiren tamén diferentes xeitos de visión:
