Artigo publicado por José Mª Rodríguez Díaz no seu blog O Cargadoiro (xa non desaparecido) en castelán o 15 de xullo de 2006
Sábado, 15 de xullo de 2006
A CONSTRUCIÓN NA COSTA
Din os entendidos que o sector da construción é o gran dinamizador da economía dun país. Porque move moitos cartos, dá traballo a moita xente e repercute de forma importante noutros sectores.
Estamos vivindo uns momentos de febril actividade constructora na costa lucense. Precisamente alí onde o territorio é máis sensible e o urbanismo causa maior impacto. E moita xente, promotores, alcaldes, obreiros, propietarios e inversores felicítanse por iso. Os promotores, polos suculentos beneficios que obteñen. Os alcaldes, polos moitos ingresos que se xeran para as arcas municipais. Os obreiros, polo traballo estable que os afasta das listas do paro. Os propietarios do chan, polas suculentas plusvalías que xeran as súas propiedades. E os inversores, porque son bens tanxibles nos que o diñeiro derivado das plusvalías medra máis que os intereses que pagan os bancos.
Pero, mentres a construción aumenta, parece que os demais sectores produtivos non medran na mesma medida, o que conduce a unha balanza comercial deficitaria. Parece coma se a vida económica desta comarca baseásese máis na especulación do ladrillo que na productividad do traballo.
Non estaremos ante unha burbulla inmobiliaria na que moitos poden quedar atrapados? É necesaria esta masiva construción de vivendas e é esta a resposta lóxica á productividade desta comarca e ás necesidades da actual poboación? Unha grande parte desas vivendas non parecen ser necesarias, porque o seu uso está destinado a segunda residencia de forasteiros ou a inversión. Trátase de investir, aproveitando o baixo prezo da moeda. Falta un estudo das necesidades reais de vivenda nesta comarca. Sábese cantas destas van quedar baleiras? Que pasará se un día deixa de haber compradores para investir e os clientes acábanse?
As respostas a estas preguntas non parecen ser doadas nin alentadoras. As leis do mercado non son constantes. Pode escasear o traballo ou encarecerse o diñeiro, ou as dúas cousas. E cando os bancos corten o grifo ou o paro aumente, quen vai mercar as vivendas? Porque a capacidade de endebedamiento dos inversores pode fallar algún día. E se iso ocorre quedarán moitas vivendas baleiras e sen ningunha finalidade. Moito diñeiro investido que tiña que estar na industria e nos servizos. E o litoral quedará desfigurado polo cemento. E onde hai cemento non hai natureza, nin medran as plantas, nin existe a vida. Estamos ante unha frenética actividade especuladora, dándose o paradoxo, en contra da lei do mercado, de que canto máis se edifica, máis cara é a vivenda. Permítese que as construtoras campen sen control pola costa, sabendo que non poden decidir sobre a paisaxe ou o medio ambiente, porque iso é patrimonio de todos. Falta unha planificación que teña en conta as necesidades reais da poboación residente, sen capacidade para asumir a construción de tantas vivendas.
Que actuacións reguladoras espéranse dos gobernos? A política de protección do medio ambiente, ou non existe ou non controla este fenómeno. Os alcaldes están cegados polo fenómeno do crecemento e polos beneficios que del derívanse para as súas arcas municipais. Pero, nin contemplan a enorme carestía de vida que tal medre vai provocar entre a poboación residente, afectando a súa capacidade adquisitiva, así como o acceso a unha vivenda, nin a limitación dos recursos e os servizos que se van a necesitar.
O pouco que aínda queda sen construír na cousa lucense corre un grave perigo. Cando todo está construído haberase acabado a galiña dos ovos de ouro. E entón a sociedade ha decatarse de que somos máis ricos, pero non máis felices.-