Non, non esquezo á morta. Pero aínda non hai moito que en relación ó novo plan para as catedrais lamentaba que só cando xa tiña sido aprobado de xeito inmediato ó non presentarse alegacións, houbera alguén que, de como loita da chamada política, criticaba algunha cousa (no blog foron analizadas con tempo abondo en tres veces as primeiras páxinas, pero non tiven tempo a máis)
Agora falarase durante un tempo da probe muller á que se expresan condolencias por onde queira que se mire, e os culpables son os demais (Sexa a titular, a Xunta, Costas como administración estatal ou co concello por estar onde está). Porque iso é importante: son os demais os que teñen que solucionalo. Non os nosos votos, as nosas protestas (iso de protestar para mellorar antes de vese pero que moi mal, aínda que sexa para defender o de todos) ou en xeral a nosa contribución.
 |
| Aspecto da entrada ás Catedrais o 20180331 á tarde. |
Como a memoria é maleable, en troques de lembrar se fixemos ou non algo polas Catedrais antes de agora (si, por esa ‘marabilla da natureza e galiña dos ovos de ouro’) podemos revisar que estamos a facer por cousas actuais, sexa o cambio climático ou a reconversión da illa Pancha. Coido que será máis fiable que que lembranzas pasadas nas que nos mesmos, como está demostrado, nos contamos e nos creemos batalliñas nas que somos ‘a caraba’.
Deixar para outro momento o impacto que vai ter en Ribadeo o feito que xa tivo o seu principal impacto coa morte dunha persoa, tampouco creo que sexa moi boa idea: a xestión da crise vai determinar a saída dela. E como se ve na foto, a xestión non da moi boa impresión: unhas cintas doadas de sortear e ningún aviso nun momento no que había uns 50 coches nos aparcamentos, máis a apertura dun telediario coa nova dunha ‘morte nas Catedrais’ non parece ser a mellor maneira de tratar o tema. Nin tentar tutelar á xente como críos pequenos, sen responsabilidade, prohibindo a entrada nas covas, pasando do ‘nada’ de aviso nin preparación ó ‘todo’ prohibido.
—