É certo que o parque debe aproveitarse. Nembargantes, a foto de hoxe presetna medio parque ocupado, e o outro medio tamén o está, e non é unha excepción, pois multiplícanse as ocasións nas que o parque é ocupado por carpas, amosando máis que un aproveitamento, unha idea de que o parque en si non ten función. E si a ten. Calquera que viva en Ribadeo o sabe, non fai falta defendela. Nembargantes, a ocupación vai no mesmo sentido que vai uns meses, ata que foi parado ‘dende arriba’, se buscaba quitar máis espazo verde ó parque nunha reforma que a Deus grazas foi rexeitada.
Non creo, por outra banda, que o concello propoña os xardíns privados, como o que se ve na outra imaxe, tamén en Ribadeo, pequeno pero ben coidado e aproveitado.
Ben, hoxe toca desfile. O certo é que ata o momento o antroido funcionou: a comisión non sei se o fixo ben ou o a festa funciona soa, pero a caousa marcha. Mellor así.
—
Un artigo de Hernán, para non perder a costumbre.
|
Data: 17/11/90 |
Fonte: La Comarca del Eo |
|
Título: A LÚA (Reticencias) |
|
|
Autor: HERNAN NAVAL |
|
|
Descrición: a sección reticencias era unha sección fixa na comarca e este artigo foi un dos primeiros en participar desta sección… ironía, alegorías, filosofía, políticas, poesía…que dicir. Entenderiano catro gatos e os que non o entenderan dirían ..es buen chico pero si se dedicara a dirigir la banda….neste artigo se define coma axitador cultural: creo que é a mellor definición que se pode dar da súa persona. |
|
|
Comentarios: |
|
A LÚA
HERNÁN NAVAL
A marxe as singularidades do debut da banda ribadense nos límites territoriais da trascendencia que non se bateran, temo que 1992 vaia ser, só, o ano da pompa e circunstancia recriadora da ignominia do V Centenario de que un indigno tocaio meu, remoto predecesor de Hormaechea, marchase de copas a México. A propósito xa campea, xunto á necedade, o provincianismo. ¿Por qué non lle disputar a Baiona a oriundez de Cristóbal Colón?
De se realizar a ideia que en virtude da miña condición de vicepresidente da Federación de Asociacións Culturais galegas (entidade fundada e presidida durante os seus primeiros pasos polo agora alcalde de Ribadeo) me transmitiu hai meses o presidente da Asociación Cultural “Leiras Pulpeiro”, de Mondoñedo, que pretende a organización polas asociacións da comarca dunhas Olimpiadas Populares da Mariña (bolos, chave, billarda…) paralelas ás de Barcelona, non confío en que estas gañasen caracteres máis grandes nas páxinas da historia que o mostacho de Maragall.
O que quero dicir é que no 92 vai ser farto difícil competir publicitariamente con “la Pinta, la Niña y la Santa María” e máis co Cobi de Mariscal, e que por iso ha pasar desapercibido, alomenos aquí, de non remediármolo os axitadores culturais, ao que xa apelo, o primeiro centenario do nascimento en Berlín do pensador Walter Benjamin. Porque do que había ser o preludio desa efeméride, o cincoenta cabodano do suicidio de Benjamin por sobre-dose de morfina nunha sórdida pensión de Port-Bou a noite dun 26 de setembro de 1940, asediado pola Gestapo e ao non obter refuxio das autoridades franquistas, acordáronse catro filósofos ociosos na Universidade de Barcelona. Na de Barcelona, precisamente.
Partícipe de heterodoxia lúcida da Escola de Frankfurt, e marxista: xudeu que hoxe avergoñaríase perante os adoquíns anagados de sangue palestina de Xerusalén.
Benjamin fascíname porque é xenial harmonizando poesía e filosofía: “Dos dous tiña que ser eu, á forza, o primeiro en ver o outro. Pois de terme rozado ela cunha faísca da súa ollada, eu tería voado polos aires como un depósito de municións (Einbahnstrasse). Alfaguara ven de re-editar a versión española de Berliner Kindheit um neunzehnhumdert (Infancia en Berlín hacia 1900), incursión auto-biográfica cuxa leitura agora, no intre da unificación, pode resultar un profiláctico exercicio de orgullo por pasaxes pretéritos perante o futuro incerto. O capítulo A lúa comeza así: ”A luz que flue da lúa non vai dirixida ao cenário da nosa existencia diurna”.
Diáfana a lúa na noite de Ribadeo desde hai un tempo. Moderando por un instante a persistente alegoría, diría que desde que hai máis de tres anos unha maioría dos eleitores decidiron con criterio benjaminiano… Mellor retorno o proceso metafórico, non digan: desde que unha maioría non suficiente decidiu que “a lúa tivera un xogo fácil con este existir” (Walter, dixit). Hoxe, un dedo limpio e forte aponta outra vez á lúa: o porto exterior, por exemplo. E como no proverbio chinés, o idiota olla o dedo…
Sería mester en meio ano folgar a precariedade, sobrar a escasez, facer absoluto do que agora é relativo… para mellor ver a lúa aínda, e para que nengunha desesperanza xurda en nós como a que xurdiu en Walter Benjamin polo fenecido Berlín da súa nenez: “Sen embargo, xa estaba desperto, cando tratei de entregarme a estas palabras. E só entón, o espanto, co que a lúa acababa de me cubrir, semellaba aniñar en min para sempre e sen esperanza. Pois a diferencia doutros, este despertar non fixou a súa meta no soño, senón que me descubriu que o governo da lúa, que experimentara sendo neno, agardaba até outro evo”.
|
Data: ? |
Fonte: ? |
|
Título: Palabras con Hernán |
|
|
Autor: Luis Romay G. Arias |
|
|
Descrición: lembranza de Hernán |
|
|
Comentarios: tíveno traspapelado, e agora non sei de onde o saquei. Téñoo escaneado e é posible que algunha verba non se corresponda co orixinal. Asemade, aparece no escaneo ó final un ’76’ que intúo como número de páxina dalgunha publicación. |
|
Palabras con Hernán
Recuerdo que era una tarde de frescura, con brisa suave, con un cielo completamente despejado. Un amigo tenía la pretensión de buscar música, de que unas manos inspiradas se acercaran a unos poemas que había logrado. De tal manera, que eligió a uno que gastaba sus esfuerzos, todos sus alientos, en Ribadeo.
Fuimos, pues, a buscarlo, salimos a su encuentro. Yo conservaba un ligero recuerdo, un inolvidable recuerdo, de haber entrado un día en la Casa del Mar. Fuera con motivo de un recado, algo insignificante. Una legión de atriles me salió al paso, me impresionó incluso. Al tender la vista hacia el lado, vi a un entusiasmado señor. Debía estar dando clase, pues había una partitura en su correspondiente atril. Al salir, me dijeron que era el director de la banda, a quien reconocí, por fotos en periódicos. Pues bien, a este señor, que libraba batallas con su batuta, era al que mi amigo quería ver, escuchar, entonarle un ruego, tocarle su fibra musical.
Sin duda, caer en la tentación es bocado que, a diario, se nos ofrece. Al oír que se trataba de una petición, sacó un rato para acompañarnos. Mi amigo le expresó su plan, se lo expuso con galanura galaica. Se trataba de que le creara una música, se trataba de darle vida a la solitaria letra.
Lo primero que me extrañó, es que el señor hablaba en gallego. Lógico, estaba en su tierra. Mi amigo sabía corresponderle. Como nunca lo practiqué, temía mediar, dármelas de gallegoparlante, y me circunscribí a oír aquel diálogo. Mi amigo fue listo, se plegó, rápido, al gallego. El señor estaba en su salsa, en su chica patria. Yo admiraba aquel estar, aquel ser gallego, aquel hablarlo, porque le brotaba del alma. Me di cuenta, también, de su amor a Galicia, de su adoración por lo gallego, del hórreo a la gaita, del cedazo a la cáscara. Se comprometió con su amigo. Le pidió un plazo, pues que estaba desbordado en trabajo. Se refirieron a temas lingüísticos, pasaron a temas políticos. En poco tiempo, hicieron un buen repaso.
-No te preocupes. No puede ser con la rapidez que quisiera, mas ya sé que me comprendes.
-Es que tengo un interés loco, chico.
Fuimos a tomar algo
-A la hora de elegir, con qué nos quedamos, ¿con la música o con la palabra? -Con la música- me respondió. .
En esto, las cercanas campanas comenzaron de tal manera a sonar, que achicaron mis palabras. Qué sonoridad, qué entonación al divino despertar.
Cuando aquella balada se acabó, quise hacer un esfuerzo, valer mi teoría:
-Pero es que la palabra lo es todo… La palabra…
-La música, la música.
Vi una vocación encendida, un hombre enclaustrado en la noble piedra de Ribadeo, impartiendo deliciosas lecciones, arriesgados modales. Un hombre que sacrificaba las tardes azules a la música, excursiones a las campiñas y bosques, vistas al infinito mar.
¿Y ahora? Hernán, me dirijo a ti:
-Mándale a mi amigo tu composición, que te han de ayudar los ángeles. Mándasela envuelta en una ola, en el rumor de un rama, en el chorrear de una fuente, en el silencio de una estrella, que yo te doy mi oración, hecha palabra.
Luis Romay G.Arias