Unha intriga…

Sabido é (xa o referín outros días) que aprece ser que unha asociación de G.C. presentou unha denuncia contra min en Mondoñedo. Por eso me estou interesando por temas relacionados. Hoxe deuse a nova de que a mesma asociación denunciara a falta de vestiarios en Burela, o ‘alumarse e quentarse con velas’ e outras cousas relacionadas. Asemade, tiven acceso o outro día a unha páxina web de ‘La voz de Galicia’ do día 12 que levaba por título “Regalan cajas de bebidas a agentes de la comandancia de Lugo” nembargantes, leva varios días (hoxe é o terceiro, que eu saiba) inaccesible, dando un erro. É a única nova que non se pode acceder dende a páxina que a liga, incluíndo a nova “matriz” súa, “La Guardia Civil realizó más de 1.800 inspecciones de explosivos” é unha curiosidade máis de algo que, nembargantes, foi publicado segundo parece por denuncia doutra asociación de G.C., como calquera pode ver na voz de ese día en calquera biblioteca, por exemplo.
Un saúdo. Agora vai o artigo xa vello:
—
Décimas de segundo
Botemos contas. O paro de son de hoxe, venres, ás 12, deume que pensar: un cuarto de hora de silencio. 192 víctimas nestes momentos. Eso representa uns poucos segundos por víctima. Se sumamos xa non os feridos, senón as víctimas mortais do terrorismo en España, saen a décima de segundo por cada unha. Eso é o que podemos ofrecer? Décimas de segundo?
Á tarde, diante do Concello de Ribadeo, a maior concentración que lembro en Ribadeo, maior que nas festas ou no discurso de reis. Todos mirando á Casa do Concello, como observando as institucións, ó tempo que apoiándoas. Cómo funcionan as institucións? Que resposta deron? Que resposta nos están dando a todos?
En momentos tan turbios como os de hoxe, é difícil pensar con claridade. Que alternativas tiveran evitado o atentado de Al Quaeda? E de ETA? Ante a masacre, pouco máis da o feito polo governo, aínda que se poda sinalar como culpable subsidiario. O caso é que despertamos a un mundo salvaxe. E que mundo sexa salvaxe non quere dicir nin que nós actuemos de xeito semellante, nin que nos impoñamos uns, restriccións nas liberdades, outros, mans libres para crear un estado policial. Eso, xa está visto noutros casos e aínda avisado antes de que sucedera, non é a solución, senón o xérmolo de máis violencia.Mentras botamos esas contas, pouco nos queda máis que facer, a parte de ser persoas.
———xxx———
——–x—x——–
——–x–x———
———xx———-
———x-x———
——–x—-x——-
——–x—–x——
——–x——x—–
… Máis dun ano despois, hoxe, en outubro do 2005, sigo a pensar igual… ser persoas. Mágoa que pareza que imposible para algunha xente!